Ένα ασανσέρ Έλληνες

Χριστουγεννιάτικο τραπέζι στην τραπεζαρία των αξιωματικών. Το κλίμα υποτονικό. Κάτι τα άσχημα νέα που μάθαμε για ένα άλλο καράβι, κάτι η απουσία χρονιάρες μέρες απο τα σπίτια μας, κανείς δεν έχει όρεξη για πολλά πολλά. Τρώμε, λέμε τα τυπικά και ανεβαίνουμε προς τα πάνω να αρχίσουμε τα τηλέφωνα σε φίλους και αγαπημένους. Τέσσερις Έλληνες και ένας βάρδια στην γέφυρα. Οι φιλιπινέζοι έχουν στήσει γιορτή με τραγούδια και κιθάρες. Μπαίνουμε στο ασανσέρ και κάποιος πετάει την ατάκα - Έτσι μας καταντήσανε, Έλληνικό καράβι με ένα ασανσέρ Έλληνες...

Έκαστος στο είδος του και ο μαλάκας στον καφέ σου.

Δέκα το πρωί και τρείς το μεσημέρι. Διάλειμμα για καφέ και κουβέντα.

Η συζήτηση αφορά το φαΐ που έφτιαξε ή πρόκειται να φτιάξει ο μάγειρας, την τελευταία έξοδο που έκαναν κάποιοι από το πλήρωμα και την "ζημιά " που έκαναν και άλλα τέτοια ανούσια αλλά απαραίτητα για να περάσει η ώρα ευχάριστα.

(κοινώς λέμε καμιά μαλακία να περάσει η ώρα). Όλα αυτά ωραία και καλά μέχρι την ώρα που έρχεται ο μαλακας. Κάθε καράβι έχει και από έναν.

Η παρουσία του σηματοδοτεί μια μακρά σιωπή η οποία διακόπτεται απο τον ίδιο με κάποια εξυπνάδα. Η βλακεία είναι ανεξάρτητη του βαθμού του αλλά όσο ανεβαίνει στην ιεραρχία του πλοίου, τόσο πιο δύσκολα τον αντιμετωπίζεις. Μέχρι Γραμματικό και Δεύτερο τον παλεύεις αλλά άμα σου τύχει Καπετάνιος ή Πρώτος έχεις θέμα. Δεν σου βγαίνει ατάκα του στιλ : Πρώτε μας τα ζάλησες ή Καπετάνιε παράτα μας στην ησυχία μας. Κανείς πως δεν ακούς, κοιτάς το ταβάνι και ασχολήσε με το κομπολόι σου μέχρι το ρολόι να δείξει και είκοσι οπότε εξαφανίζονται όλοι να πάνε για δουλειά και μείνει ο λεγάμενος μόνος του. Μπόνους γκαντεμιά, να δουλεύεις και μαζί του ολη την μέρα.

Φιλίες στα καράβια.

    Οι περισσότεροι φίλοι μου - που δεν έχουν σχέση με βαπόρια - πιστεύουν ότι οι ναυτικοί είναι δεμένοι μεταξύ τους γιατί τους ενώνουν κοινά βιώματα, αγωνίες, στεναχώριες και ανασφάλειες. Αυτή η ρομαντική ιδέα πηγάζει από βιογραφίες και αφηγήσεις παλαιωτέρων ναυτικών ( κυρίως Καπεταναίων ) και από μια κουλτούρα της δεκαετίας του 60´ που με λαϊκά τραγούδια, ποιήματα και συντονισμένες ενέργειες εξυμνούσε το ναυτικό επάγγελμα. Η αλήθεια όμως και τότε, και σήμερα είναι πολύ διαφορετική.

     Ένα καράβι είναι μια μικρή κοινωνία και όπως λέει μια παροιμία: μικρό χωριό, κακό χωριό. Και αν παλαιότερα σε ένα καράβι ανάμεσα σε τριάντα Έλληνες μπορούσες να βρείς μερικούς με τους οποίους ταίριαζαν τα χνώτα σου, σήμερα τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα μιας και η Ελληνική σημαία απαιτεί - υπό συνθήκες- πέντε μόνο Έλληνες. Συναναστρέφεσαι λοιπόν καθημερινά με κάποιους τους οποίους δεν έχεις επιλέξει εσύ ( σαν το στρατό ένα πράγμα ), όταν δουλεύεις, όταν τρώς και όταν απλά κάθεσαι στο καπνιστήριο να δείς μια ταινία. Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσεις την μοναξιά, την απομόνωση, την κούραση, τα προσωπικά προβλήματα και την "λαμαρινίαση" που λίγο ή πολυ μας έχει χτυπήσει όλους, τότε τα πράγματα δεν είναι απλά.

      Πρέπει να είσαι πολυ τυχερός αν πετύχεις σε ένα μπαρκο εναν ή περισσότερους με τους οποίους έχεις παρόμοια αντίληψη όσον αφορά την εργασία, την λειτουργία του πλοίου, την διασκέδαση και την έξοδο ένα λιμάνι. Σε αυτή την περίπτωση η θητεία περνά πιο ευχάριστα και συνεπώς πιο γρήγορα. Σε αντίθετη περίπτωση και προκειμένου να περάσει το μπαρκο πολλοί καταφεύγουν είτε σε συνεχείς υποχωρήσεις ή προστριβές, ανάλογα τον χαρακτήρα τους, είτε κλείνονται στην καμπίνα τους βλέποντας ταινίες στα laptop τους. 

     Καλώς ή κακώς έτσι είναι τα πράγματα....