Σκέψεις απο το Iron Star

Το παρών τυπώθηκε από τον Μιχαήλ Δ. Κώστα, τον Σεπτέμβριο του 2007 με αποκλειστικό σκοπό την ψυχαγωγία των οικείων του. Δεν πωλείται σε βιβλιοπωλεία και τα αναφερόμενα γεγονότα είναι φανταστικά.







Σκέψεις από το Iron Star

Ναυτολόγηση – Πρώτο Ταξίδι

26/06/2007 Αναχώρησα από την Ελλάδα με σφιγμένη την καρδιά. Στον τραπεζικό λογαριασμό είχαν μείνει χίλια ευρώ, στο πορτοφόλι τριακόσια και ένα δάνειο 15.000 € να τρέχει κάθε μήνα. Είχα μείνει έξω μόνο τρεις μήνες αλλά με τα χαστούκια που έφαγα σ’ αυτό το διάστημα, έπρεπε να μπαρκάρω άμεσα.. Ευτυχώς το καράβι θα το έπαιρνα από την Ολλανδία και δεν θα ταλαιπωριόμουνα πολλές ώρες με τα αεροπλάνα. Μαζί μου ταξίδευε και ο Γιώργος, ένας Δόκιμος πλοίαρχος ο οποίος “κατάφερε” να μείνει στο πρώτο έτος στην σχολή και μπάρκαρε για να βγάλει κάνα φράγκο. Είχαμε γνωριστεί προχθές στα γραφεία της εταιρίας και η αλήθεια είναι ότι δεν μου άφησε αρχικά και τις καλύτερες εντυπώσεις. Δώσαμε ραντεβού σε μία καφετέρια στο αεροδρόμιο όπου και συναντηθήκαμε. Πιάσαμε την κουβέντα. Kαταγότανε από την Κίμωλο και ο πατέρας του είναι χρόνια Α’ Μηχανικός εδώ στην εταιρία. Πηγαίνει στον Ασπρόπυργο, στην σχολή που φοίτησα και εγώ. Η συζήτηση επικεντρώθηκε γύρο από τα θέματα της σχολής, τους καθηγητές και το επίπεδο της παρερχομένης εκπαίδευσης. Τα ίδια θέματα που απασχολούσαν εμάς τότε, απασχολούν και τους τωρινούς σπουδαστές. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τα ίδια χάλια. Με την κουβέντα ξεχαστήκαμε και παραλίγο να χάσουμε το αεροπλάνο. Φτάσαμε στο Άμστερνταμ το απόγευμα και περιμέναμε τον ατζέντη να μας πάει σε ξενοδοχείο. Αυτός φάνηκε μετά από καμιά ώρα και αφού ζήτησε συγνώμη για την καθυστέρηση, μας πήγε σε ένα άθλιο ξενοδοχείο να περάσουμε το βράδυ. Το βράδυ αποφασίσαμε με τον Γιώργο να βγούμε μια βόλτα, να πιούμε κάνα ποτό αλλά γρήγορα διαπιστώσαμε ότι ήμασταν σε μια υποβαθμισμένη περιοχή, μακριά από το κέντρο όπου έμεναν κυρίως μετανάστες. Το Άμστερνταμ προσφέρει καλή διασκέδαση αν έχεις γεμάτο πορτοφόλι αλλά δεν πρότεινα κάτι μιας και είχα καταλάβει ότι ο Γιώργος είχε μαζί του το πολύ είκοσι ευρώ και δεν ήθελα να τον φέρω σε δύσκολη θέση. Βρήκαμε ένα μπαράκι κοντά στο ξενοδοχείο που το είχαν κάνει στέκι κάτι μουσουλμάνοι, ήπιαμε από ένα ποτό και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο.


27/06/2007 Ναυτολογηθήκαμε στο Ρότερνταμ. Πρώτες εντυπώσεις καλές. Το πλοίο είναι φορτηγό, capesize 6 μηνών, ναυπηγημένο στην Ιαπωνία. Το μηχανοστάσιο είναι απλό και λειτουργικό. Έχει μία κύρια μηχανή M.A.N - B & W 18.630KW και 3 ηλεκτρομηχανές Yanmar 600 KW η κάθε μία. To πλήρωμα αποτελείτε από Έλληνες, Φιλιπίνους και έναν Ρουμάνο fitter. Έλληνες είναι ο Καπετάνιος, ο Γραμματικός, οι δύο Ανθυποπλοίαρχοι, ο Δόκιμος της κουβέρτας ο μάγειρας, ο Λοστρόμος, ο Α’ Μηχανικός, ο Β’ Μηχανικός, και εγώ. Το μόνο πράγμα που δεν μου αρέσει στο καράβι, είναι το ακομοδέσιο του. Είναι πολύ φτωχό για νέο καράβι. Οι καμπίνες είναι πολύ μικρές και με εξαίρεση του Πρώτου και του Καπετάνιου, καμία δεν έχει μοκέτα. Σκέτο τσιμέντο περασμένο με μπογιά. Οι δε ντουλάπες είναι άθλιες. Στην βεράντα του σπιτιού μου έχω καλύτερη. Στην καμπίνα υπάρχει μόνο ένα συρτάρι όπου πρέπει να βολέψω όλες τις μπλούζες και τα εσώρουχα. Το μόνο που μου αρέσει είναι ότι έχει το καπνιστήριο στον καθρέφτη του πλοίου και με τα μεγάλα φινιστρίνια βλέπεις λίγο θάλασσα όταν πίνεις τον καφέ σου και ξελαμπικάρει το μάτι σου.

28/06/2007 Κάτι με ξένισε σήμερα. Όλοι εδώ είναι της εταιρίας, και έχουν κάνει μαζί πολλές φορές. Με ρωτάνε συνέχεια πώς και ήρθα στην εταιρία, αν έχω κάποιον γνωστό στο γραφείο, πού ήμουνα πριν, γιατί έφυγα και άλλα τέτοια. Κλίκα; Ίσως το βλέπω εγώ έτσι, αλλά δεν μου αρέσει να ακούω κουτσομπολιά για το τι γίνεται στο τάδε βαπόρι της εταιρίας, ποιος είναι μέσα και αν είναι καλός ή κακός, παντρεμένος ή ανύπαντρος, αν βγαίνει στα λιμάνια ή μαζεύει λεφτά.

29/06/2007 Έχω μεγάλο άγχος όσον αφορά την εξοικείωση μου στο μηχανοστάσιο. Πρώτη φορά μπαρκάρω αξιωματικός σε μεγάλο καράβι και πρέπει να γράψω τουλάχιστον ένα επτάμηνο στο φυλλάδιο αν και με τα χρέη που έχω, με βλέπω να κάθομαι κάνα χρόνο. Σήμερα πήρα το πρώτο pay με δώρο 741,67€ από το γραφείο! Είχα ακούσει ότι είναι καλή εταιρία αλλά όχι και έτσι! Το αφεντικό μας συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πλουσιότερους ανθρώπους της Ελλάδος και οι επιχειρήσεις του εκτός από την ναυτιλιακή εταιρία, περιλαμβάνουν εργοστάσια, ξενοδοχεία, ραδιοφωνικούς σταθμούς και εφημερίδες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

30/06/2007 Ο 2ος με αντιμετωπίζει σαν πρωτόμπαρκο 3ο και μου λέει να μην αγχώνομαι. Αυτό είναι καλό ή κακό; Δεν θέλω να με βλέπουν σαν Δόκιμο. Σήμερα έπρεπε να βγάλω κάτι ράμματα από το μπράτσο μου. Δεν μπορούσα μόνος και πήγα στον Γραμματικό. Με το που ανέβηκα στην γέφυρα και του το είπα, πάγωσε. Αντί να τρέμω εγώ, έτρεμε αυτός. Το γύρισα στην πλάκα για να του φύγει το άγχος και τελικά τα κατάφερε μια χαρά.

01/07/2007 Αισθάνομαι λίγο ξένος. Σήμερα φτάσαμε στο Ίμινχαμ και δεν έχω όρεξη να βγω έξω. Συμβουλές του 2ου για το πώς πρέπει να λειτουργώ μέσα στο καράβι. Μήπως είδε ή άκουσε κάτι που δεν του άρεσε ; Καλύτερη αντιμετώπιση νομίζω ότι έχω από τον Δόκιμο πλοίαρχο και τον Γραμματικό. Οι πιο πολλοί με αντιμετωπίζουν με μεγάλη επιφυλακτικότητα. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως περίμεναν να έρθει κάποιος γνωστός τους και αντ’ αυτού ήρθα εγώ.

02/07/2007 Ακόμα στην Αγγλία είμαστε. Ανοίξαμε την σάρωση, καθαρή ήτανε. Απ` ότι έχω καταλάβει, εδώ όλοι στο εξάμηνο φεύγουνε. Δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί. Συνήθως στα φορτηγά οι ναυτικοί κάθονται λίγο παραπάνω. Κάθε μέρα που περνά νιώθω όλο και πιο άνετα όσον αφορά τα καθήκοντα μου. Ελπίζω στον μήνα να νιώθω καλά. Βιάζομαι να σαραντίσω…

03/07/2007 Είμαστε ακόμα στο Ίμινχαμ, θα φύγουμε μάλλον αύριο τα μεσάνυχτα. Εχθές το βράδυ είχα βάρδια και έγινε μαλακία.. Μου χτύπησε το settling του fuel high level κατά τις 1:30 και άργησα να το πάρω χαμπάρι. Κατέβηκε ο πρώτος πριν από εμένα. Στις 3:30 μου χτυπήσανε και απώλειες στα 220 V. Ξύπνησα τον ηλεκτρολόγο. Σήμερα πήραμε deflection στην μηχανή και τσεκάραμε ένα solenoid στην πρυμνιά λουμπρικέτα του Νο2 κυλίνδρου. Το βράδυ που έμεινα μέσα έβαλα λίγο την τηλεόραση να δω ειδήσεις. Σε ένα χωριό, εδώ στην Αγγλία έσπασαν κάτι αγωγοί ύδρευσης και το νερό έφτασε το ενάμιση μέτρο. Μου έκανε εντύπωση ότι οι κάτοικοι του χωριού είχαν πάρει το όλο θέμα πολύ ψύχραιμα. Εάν είχε γίνει κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα θα είχε χαλάσει ο κόσμος. Οι πληγέντες θα ωρύονταν στα κανάλια για την αδράνεια της πολιτείας και οι δημοσιογράφοι θα αναρωτιούντο πού είναι το κράτος. Άλλα μέρη, άλλες νοοτροπίες.

04/07/2007 Τελείωσε η φόρτωση αλλά περιμένουμε να πάει 8, να ανέβουν τα νερά. Βρήκα μία αναπάντητη στο κινητό μου αλλά δεν έγραφε από ποιόν. Έχω φύγει από την Ελλάδα τόσες μέρες τώρα και κανείς δεν μου έχει στείλει ούτε ένα μήνυμα. Ποιος να με θυμήθηκε…

05/07/2007 Επιτέλους ξεκινήσαμε για Βραζιλία. Το λιμάνι που πάμε λέγεται Πόντα ντε Μαδέιρα ή κάπως έτσι. Ανυπομονώ να φτάσουμε. Τόσα χρόνια δεν έτυχε ποτέ να πάω στην Βραζιλία. Ελπίζω μόνο να μπορέσω να βγω έξω γιατί άκουσα ότι εκεί μας φορτώνουνε με 16,000 τόνους την ώρα. Ο Δεύτερος εξακολουθεί να μην μου έχει απόλυτη εμπιστοσύνη. Σήμερα αλλάξαμε την μπόρνα του καζανιού και βρήκαμε ένα επιστόμιο που δεν απομόνωνε από τον ΠΡ ΔΕ λάκκο των σεντινών. Κάθε μέρα και καλύτερα, για να δούμε…

06/07/2007 Αδειάσαμε το τάγκι του ποσίμου για να το βάψουν. Ακούστηκε ότι θα κάτσουμε 6 μέρες ράδα. Ίσως βγούμε έξω με λάντζες. Ο Δεύτερος μαζί με τον ένα Ανθυποπλοίαρχο, ξεμπαρκάρουν από την Βραζιλία. Για τον αντικαταστάτη του Δεύτερου, δεν ξέρουμε τίποτα. Στην θέση του Ανθυποπλοιάρχου θα μας στείλουν έναν Φιλιππίνο.

07/07/2007 Σήμερα είναι Σάββατο, ημιαργία. Το πρωί πήραμε διαγράμματα από την μηχανή, και κάναμε μια βόλτα στα safety με τον ηλεκτρολόγο. Το μεσημέρι λασκάραμε.

08/07/2007 Εχθές το βράδυ κατά τις 9 κατέβηκα στο καπνηστίριο των αξιωματικών. Βρήκα εκεί όλους τους Έλληνες εκτός από τον Γραμματικό που ήταν στο γυμναστήριο μαζί με τον Δόκιμο, και τον Ανθυποπλοίαρχο που είχε βάρδια. Έβλεπαν έναν αγώνα ποδοσφαίρου της εθνικής Ελλάδος που είχε γίνει πριν από 1 μήνα και εγώ ήμουν ο μόνος που τον είχα δει στην Ελλάδα και ήξερα το αποτέλεσμα. Είναι αλήθεια ότι στο καράβι χάνεις την επαφή με τον έξω κόσμο. Θυμάμαι τότε που χτυπήσανε τους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης, ήμουν δόκιμος σε ένα ποστάλι που έκανε την γραμμή Δυρράχιο – Τεργέστη. Στις 10 που κάνουμε διάλλειμα για καφέ, ανεβήκαμε στην τραπεζαρία και ανοίξαμε την τηλεόραση. Ξαφνικά το πρόγραμμα διεκόπει και το κανάλι που βλέπαμε συνδέθηκε με το CNN. Άρχισε τότε να προβάλει εικόνες από τους φλεγόμενους πύργους με λεζάντα : America under attack !!! Το μυαλό μας δεν πήγε ούτε σε τρομοκράτες, ούτε σε κανέναν Bin Laden αλλά σε πόλεμο με Κίνα, Ρωσία η κάποια άλλη μεγάλη δύναμη. Πέρασε 1 ώρα μέχρι να καταλάβουμε τι είχε γίνει.

09/07/2007 Μέρα με την μέρα τα πάω καλύτερα. Όσο πιο καλά μαθαίνω το καράβι, τόσο πιο άνετα νιώθω. Εχθές πήρα τηλέφωνο τα αδέρφια μου. Ο μικρός ετοιμάζεται να πάει διακοπές με το κορίτσι του και η αδερφή μου περιμένει τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Εάν πέρασε και τα πέντε μαθήματα που χρώσταγε, παίρνει πτυχίο! Μπήκαν και οι καινούργιες τέντες που είχα παραγγείλει πριν φύγω. 1200 € φύγανε. Εγώ θα τις δω όταν ξεμπαρκάρω...

10/07/2007 Μάθαμε ότι στα δεξαμενόπλοια της εταιρίας πήραν την ετήσια αύξηση των αποδοχών. Τους δώσανε 5%, όσο προβλέπεται από την συλλογική σύμβαση. Εμάς μας ξεχάσανε ; Τηλεφώνησα σε μερικούς φίλους μου να μάθω τα νέα τους. Όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης, η διατήρηση της φιλίας έγκειται μάλλον στο να αγαπάς παρά στο να αγαπιέσαι. Ήρθαν τα flight details που περίμεναν τόσο πολύ ο Δεύτερος και ο Ανθυποπλοίαρχος. Πήρανε μεγάλη χαρά. Από το λιμάνι θα πάνε Σάο Πάολο, Μαδρίτη, Αθήνα. Σήμερα μας έσπασε τα νεύρα το incinerator. Τρίπαρε 4 φορές από χαμηλή πίεση του waste oil, Τελικά αποδείχτηκε ότι ο λαδάς είχε κάνει ματσολιά. Έκανε μετάγγιση σε λάθος τάγκι. Βρήκα ευκαιρία και δανείστηκα το manual του incinerator από τον πρώτο. Δυστυχώς σε αυτό το καράβι βιβλία έχει μόνο ο Α’ Μηχανικός στην καμπίνα του. Βέβαια ο άνθρωπος μου είπε ότι μπορώ ελεύθερα να δανείζομαι όποιο βιβλίο θέλω αλλά δεν παύει να είναι εκνευριστικό κάθε τρεις και λίγο να πηγαίνω στην καμπίνα του Πρώτου. Κράτησα αρκετές σημειώσεις.

11/07/2007 Την πρωινή βόλτα θα την κάνω εφεξής με τον Δεύτερο. Τώρα που φεύγει θα πάρω επιπλέον αρμοδιότητες. Προσπαθεί πριν φύγει να μου δείξει όσο πιο πολλά πράγματα μπορεί. Δυστυχώς δεν είναι όλοι έτσι στα καράβια. Οι περισσότεροι κοιτάνε την πάρτη τους και όσα ξέρουν τα κρατάνε για τον εαυτό τους. Ελπίζω ο αντικαταστάτης του να είναι καλό παιδί και να ξέρει την δουλειά. Έτσι είναι στα καράβια. Ο Δεύτερος είναι η μαμά του μηχανοστασίου. Εάν είναι καλός στην δουλεία του, κοιμάσαι ήσυχος, αν είναι άσχετος τρέχεις και δεν φτάνεις. Πριν από λίγο ανέβηκα από το καπνιστήριο. Άκρα του τάφου σιωπή. Ούτε κουβέντα, ούτε αστεία, ούτε μουσικές. Οι περισσότεροι είναι πολύ σφιγμένοι και το κλίμα που επικρατεί είναι πολύ βαρύ. Δεν έχω καταλάβει ακόμα το γιατί. Για καλό και για κακό δεν μιλάω πολύ και τα λόγια μου είναι μετρημένα.

12/07/2007 Σήμερα το βράδυ, η διάθεση όλων άλλαξε. Αρχίσανε οι ιστορίες για τα λιμάνια και τις γυναίκες που μας κρατάνε συντροφιά. Γελάσαμε με τα παθήματα του Λοστρόμου στο Τουμπαράο και τις ιστορίες του Πρώτου από την Κίνα. Βέβαια όλες αυτές οι ιστορίες που ακούς στα καράβια έχουν μία δόση υπερβολής, όμως αυτό δεν είναι κάτι που γίνεται επίτηδες. Απλά συμβαίνει. Έχω πιάσει και εγώ τον εαυτό μου να υπερβάλει λέγοντας ιστορίες από άλλα καράβια. Δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό αλλά συμβαίνει συχνά σε εμάς τους ναυτικούς. Λίγο η κλεισούρα, λίγο η ανάγκη να γελάσουμε, μας βγαίνει αυθόρμητα. Υπάρχει μια ιστορία που την έχω ακούσει αυτούσια σε τρία καράβια. Το μόνο που αλλάζει είναι ο πρωταγωνιστής και το λιμάνι που διαδραματίζεται η όλη περιπέτεια. Παρόλα ταύτα πάντα την ακούω με πολύ προσοχή, προσποιούμενος ότι την ακούω πρώτη φορά και πάντα το διασκεδάζω.

13/02/2007 Ο ηλεκτρολόγος του πλοίου έχει βγάλει στην δεξιά μασχάλη τρία μεγάλα σπυριά που τον ενοχλούνε. Το είπε στον Γραμματικό και αυτός με την σειρά του, ενημέρωσε τον Καπετάνιο. Το βράδυ στο καπνιστήριο ο Καπετάνιος είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι καλύτερα να τον ξεμπαρκάρει παρά να τον στείλει σε γιατρό στην Βραζιλία γιατί ο ατζέντης θα χρεώσει πολλά. Παρόντες ήμασταν εκείνη την ώρα ο Πρώτος, ο Δεύτερος, εγώ και ο μάγειρας. Όλοι δυσανασχετήσαμε αλλά μόνο ο Πρώτος το έδειξε φανερά. – Δηλαδή Καπετάνιε δεν μπορούμε να αρρωστήσουμε ; Τον ρώτησε ειρωνικά. – Δεν φταίω εγώ, είναι πολιτική της εταιρίας, απάντησε μουδιασμένα, προσπαθώντας να δικαιολογήσει αυτό που ξεστόμισε. Η συζήτηση σταμάτησε εκεί και ύστερα από λίγο ο Καπετάνιος ανέβηκε στην καμπίνα του. Είναι κρίμα να ακούς τέτοιες κουβέντες από έναν άνθρωπο που έχει περάσει όλη του την ζωή στην θάλασσα. Για δεύτερη συνεχόμενη μέρα δεν μας έστειλαν τα νέα. Αμέλεια του γραφείου ή του καπετάνιου ; Πήγα και μια βόλτα και από το γυμναστήριο. Τίποτα σπουδαίο, ένα ποδήλατο, ένας πάγκος, μία μεγάλη μπάρα για τον πάγκο και τέσσερις μικρές για βαράκια. Σκέφτομαι από αύριο να κατεβαίνω για καμιά ώρα μπας και χάσω κάνα κιλό.

14/07/2007 Το πρωί στον καφέ, μας είπε ο μάγειρας ότι η γυναίκα του είδε στις ειδήσεις ότι η εταιρία πούλησε μέρος του στόλου της σε άλλη εταιρία. Να γιατί μας κόψανε τα νέα. Δεν θέλουν να το μάθουμε για να μην πέσει το ηθικό μας και για να μην αφήσουμε το καράβι να πάρει την κάτω βόλτα. Ένας οικογενειάρχης μπαίνει στο καράβι με σκοπό να δουλέψει 7 – 8 μήνες για να μπορέσει να κάτσει μετά 2 – 3 μήνες με την οικογένεια του. Αν τον βγάλουν έξω νωρίτερα έχει οικονομικό πρόβλημα. Η πλειονότητα του κόσμου πιστεύει ότι εμείς οι ναυτικοί παίρνουμε πολλά λεφτά. Αυτό δεν είναι αληθές. Ο μισθός του Γ’ Μηχανικού είναι στα φορτηγά 4,000 €. Δουλεύουμε κατά μέσο όρο 8 μήνες τον χρόνο, 7 μέρες την εβδομάδα και αν το βαπόρι δεν έχει ζημιές 8ωρο. Τις υπόλοιπες ώρες παραμένουμε σε επιφυλακή γιατί καράβι είναι, δεν μπορεί να σταματήσει. Ότι και να συμβεί, είμαστε μόνοι μας. Ένας στεριανός παίρνει 14 μισθούς τον χρόνο, δουλεύει πενθήμερο και όταν σχολάει επιστρέφει σπίτι του, στην γυναίκα του και στα παιδιά του Όταν μπήκα στην σχολή πίστευα και εγώ ότι θα δουλέψω 7 – 8 χρόνια και ύστερα θα τα παρατήσω. Δυστυχώς δεν είναι έτσι. Όσο πιο πολλά λεφτά βγάζεις, τόσο πιο πολλές υποχρεώσεις έχεις. Λίγο να βοηθήσεις τους γονείς σου, λίγο τα αδέρφια σου και πήγες 30. Αν μεν, είσαι τυχερός και βρεις μια καλή κοπέλα παντρεύεσαι και μέχρι να καταφέρεις να αγοράσεις ένα σπίτι και ένα καλό αυτοκίνητο φτάνεις 40. Σε αυτή την ηλικία έχεις γίνει Α’ Μηχανικός ή Καπετάνιος και παίρνεις 9.000 € το μήνα. Δεν ανέχεσαι να βγείς στην στεριά και να αμείβεσαι με 1200 € τον μήνα. Κάνεις λοιπόν υπομονή μέχρι να πας 50 να βγείς στην σύνταξη. Εάν δε, είσαι από τους άτυχους που παντρεύονται λάθος γυναίκα, μπορεί ξαφνικά να γυρίσεις σπίτι και να βρεις τον τραπεζικό λογαριασμό σου άδειο, το σπίτι στο όνομα της γυναίκας σου και μία αίτηση διαζυγίου γιατί η γυναίκα σου βαρέθηκε να σε περιμένει και βρήκε άλλον. Άντε μετά να ξαναφτιάξεις την ζωή σου. Και αν έχεις παιδία, το όλο θέμα γίνεται πολύ περίπλοκο. Άντε μετά τους εξηγήσεις τι έχει συμβεί και γιατί σε χώρισε η μάνα τους.

15/07/2007 Με συμβούλεψε ο Πρώτος ότι στην Βραζιλία, καλύτερα να έχω μαζί μου δολάρια γιατί εκεί, στα μπαράκια παίρνουν ένα ευρώ για ένα δολάριο. Πήγα λοιπόν στον Καπετάνιο και πήρα 300 δολάρια προκαταβολή. Το απόγευμα πήγα στο γυμναστήριο και μετά πέρασα κάτι τραγούδια στο mp3 player του λοστρόμου. Σήμερα είναι το τελευταίο βράδυ του Δεύτερου και του Ανθυποπλοίαρχου στο καράβι μιας και αύριο το πρωί φτάνουμε. Κανονικά θα έπρεπε να ανοίξουμε ένα μπουκάλι ουίσκι για να τους αποχαιρετήσουμε αλλά δυστυχώς τα τελευταία χρόνια το ποτό απαγορεύεται αυστηρά. Ούτε μια μπύρα δεν σε αφήνουν να πιεις με το φαγητό σου. Ο μάγειρας είχε παραγγείλει 4 μπουκάλια κρασί, να τα έχει για το μαγείρεμα και του έκαναν μεγάλη φασαρία. Με τα πολλά, του έφεραν τέσσερα μπουκαλάκια που περιείχαν κάτι σαν ξύδι, γεμάτα χημικά. Τελικά τα πέταξε και αγόρασε από ένα λιμάνι μόνος του για να κάνει την δουλεία του.

Αγκυροβόλιο San Louis

16/07/2007 Επιτέλους φτάσαμε. Αγκυροβολήσαμε 4 μίλια ανοιχτά του Σαν Λούις. Το μεσημέρι στο φαγητό, ο καπετάνιος μας ανακοίνωσε ότι το καράβι πουλήθηκε και θα παραδοθεί λίαν συντόμως. Όσοι έχουνε πάνω από πέντε μήνες χαρήκανε γιατί θα πάρουν την αποζημίωση και θα πάνε διακοπές. Εγώ όμως δεν έχω κλείσει ούτε μήνα. Πώς θα γυρίσω πίσω χωρίς λεφτά ; Το κακό δεν είναι ότι πούλησε μόνο ένα καράβι, το κακό είναι ότι πούλησε ταυτόχρονα οκτώ καράβια και θα μείνει πολύς κόσμος χωρίς δουλειά. Δεν θέλω να αλλάξω εταιρία αλλά δεν ξέρω αν θα μπορέσω να κάτσω πάνω από δύο μήνες ξέμπαρκος. Σήμερα έχει γενέθλια ένας παιδικός μου φίλος, ο Γιάννης. Είμαστε φίλοι από το νηπιαγωγείο και τον έχω σαν αδερφό. Τον πήρα τηλέφωνο να του ευχηθώ αλλά είχε κλειστό το κινητό του. Πήρα τον Αλέξανδρο, έναν άλλο καλό μου φίλο και τον πέτυχα στην Αλόννησο να κάνει διακοπές. Μου είπε ότι ο Γιάννης έχει κάτι μπλεξίματα με δικηγόρους αλλά δεν μου είπε περισσότερα. Ανησυχώ γιατί ξανοίγεται με μεγάλες δουλειές και παίρνει μεγάλα ρίσκα. Το απόγευμα μάθαμε κι’ άλλο δυσάρεστο νέο. Το καράβι θα πρατιγάρει όταν πέσουμε δίπλα. Αυτό σημαίνει ότι για όσες μέρες κάτσουμε στην ράδα δεν θα μπορούμε να βγούμε έξω. Πρώτη φορά στην Βραζιλία και την βλέπω με τα κιάλια..

17/07/2007 Εχθές ήρθε και ο καινούργιος Δεύτερος. Είναι νέος 31 ετών και πιάνει πρώτη φορά Δεύτερος. Δεν ήρθε από την Ελλάδα, ήταν ναυτολογημένος σε ένα γκαζάδικο της εταιρίας και τον μεταθέσανε εδώ για να πιάσει Δεύτερος. Ταξίδευε συνολικά 32 ώρες αφού ξεκίνησε από την Κίνα για να έρθει μέχρι εδώ. Δεν ήξερε τίποτα για την πώληση των πλοίων και την πάτησε. Το πολύ σε 20 μέρες θα το παραδώσουμε. Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι αφού συστηθήκαμε μου έδωσε χαιρετίσματα από τον Βαγγέλη, έναν συμμαθητή μου από την σχολή ο οποίος τον σκάντζαρε στο γκαζάδικο. Με τον Βαγγέλη μιλήσαμε στο τηλέφωνο την παραμονή της αναχώρησης μου, και του είχα πει πού πηγαίνω. Αυτός τότε τραβιόταν στο ΚΕΣΕΝ με ένα μάθημα που χρώσταγε. Ήταν να πάει σε άλλη εταιρία, δεν ξέρω πως βρέθηκε εδώ. Του είχα πει ότι είναι καλή εταιρία και πληρώνει καλά. Ελπίζω μόνο να μην τον πήρα στον λαιμό μου γιατί σήμερα άκουσα ότι ίσως πουλήσανε και κάποια γκαζάδικα.

18/07/2007 Το ηθικό μου έχει πέσει πολύ χαμηλά. Όταν ήρθα εδώ, είχα πολύ όρεξη για δουλειά. Έμαθα γρήγορα όλα τα δίκτυα και ξεκίνησα να διαβάζω ένα - ένα τα βιβλία της μηχανής και των βοηθητικών μηχανημάτων. Τώρα έχω ξενερώσει. Δεν με ενδιαφέρει τίποτα. Περιμένω να περάσουν οι μέρες, να παραδώσουμε το πλοίο και να επιστρέψω στην Ελλάδα. Το ίδιο συμβαίνει και με τους υπόλοιπους από το πλήρωμα. Ο λοστρόμος έχει πέντε παιδιά και τώρα ξαφνικά πρέπει να βγει στην γύρα.Θα δυσκολευτεί να βρει δουλειά γιατί πλησιάζει τα 50 και οι αρχικαπετάνιοι που κάνουν τα πληρώματα δεν θέλουν γέρους στα βαπόρια τους. Ο μάγειρας θέλει τρεις μήνες για να βγει στην σύνταξη και υπολόγιζε αυτό να ήταν το τελευταίο του μπάρκο. Οι αξιωματικοί δεν χανόμαστε, κάπου θα βρούμε δουλειά. Θέλω να δω και τι θα μου πούνε από το γραφείο. Ίσως αν έχω καλό ρεπόρτο μου πούνε να περιμένω ένα - δυο μήνες για να με στείλουνε σε γκαζάδικο. Αν δω ότι μου τα μασάνε, πρέπει να ψάξω για άλλη εταιρία. Το κακό είναι ότι δεν έχω μεγάλη προϋπηρεσία αξιωματικού στο φυλλάδιο. 9 μήνες ως Δεύτερος σε ένα μικρό δεξαμενόπλοιο και ότι γράψω εδώ ως Τρίτος. Πριν έρθω εδώ με είχαν πάρει τηλέφωνο από δύο άλλες εταιρίες αλλά προτίμησα να έρθω εδώ. Δεν είχα φανταστεί ότι θα πουλούσε εννιά καράβια... Τουλάχιστον εδώ θα μας αποζημιώσουν. Οι πιο πολλές εταιρίες, όταν πουλάνε ένα καράβι εκβιάζουν το πλήρωμα. Τους βάζουν το δίλλημα : Αποζημίωση ή εργασία. Αν έχεις το θάρρος και ζητήσεις την αποζημίωση που προβλέπεται από τον νόμο, σε πληρώνουν αλλά δεν σου ξαναδίνουν δουλειά.

19/07/2007 Τα νεύρα μας πάνε να σπάσουνε. Είμαστε τόσο κοντά στην ακτή και δεν μπορούμε να βγούμε έξω. Ο πρώτος κόβει βόλτες στο μηχανοστάσιο και παραμιλάει. Με έπιασε στο control και μου είπε ότι αυτό δεν του έχει ξανασυμβεί. Σε χειρότερη μοίρα απ’ όλους είναι ο Γραμματικός. Περίμενε να βγει στην ράδα γιατί λόγω της θέσης του δεν μπορεί να βγει κατά την διάρκεια της φόρτωσης. Στα φορτηγά μπαρκάρουμε για να βγαίνουμε λίγο έξω και να δουλεύουμε σαν άνθρωποι. Τα λεφτά εδώ είναι πιο λίγα. Αν ήμουν σε γκαζάδικο θα έπαιρνα ένα χιλιάρικο παραπάνω αλλά δύσκολα θα είχα την ευκαιρία να βγω σε ένα λιμάνι. Τα φιλιππίνια, ο λοστρόμος και ο μάγειρας το έχουν ρίξει στο ψάρεμα, περισσότερο για να περνά η ώρα παρά για τα ψάρια. Το νερό εδώ είναι σκέτη λάσπη. Εχθές ψαρεύανε τρεις ώρες και πιάσανε μόνο δύο γατόψαρα. Εμείς δεν τα τρώμε αυτά αλλά αυτοί δεν έχουν πρόβλημα. Ότι κινείται είναι τροφή γι’ αυτούς. Κατέβηκα στην βιβλιοθήκη και διάλεξα δύο βιβλία για να διαβάσω. Τα απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη και μία μελέτη για την βύθιση του Εσθονία. Ξεκίνησα με το δεύτερο γιατί ο Κολοκοτρώνης μου έπεσε λίγο βαρύς.

20/07/2007 Μου έστειλε μήνυμα η Ντίνα ! Να που υπάρχει και κάποιος που με σκέφτεται. Την Ντίνα την γνώρισα στην Λήμνο πέρσι τέτοια εποχή. Τότε δούλευα στο γκαζαδικάκι και κάθε φορά που δέναμε στην Λήμνο επισκεπτόμουν το μπαράκι που δούλευε. Είναι 36, εννιά χρόνια μεγαλύτερη μου και χωρισμένη όπως και οι περισσότερες νυκτόβιες. Όταν βρισκόμασταν περνάγαμε πάντα καλά γι’αυτό αλλάξαμε τηλέφωνα. Εδώ και πέντε μήνες δουλεύει σε ένα μπαρ στην Λάρισα αλλά κάθε φορά που κατεβαίνει στην Αθήνα βλεπόμαστε. Έχει φαγωθεί να με παντρέψει με μια ανιψιά της 18 χρονών. Δεν είμαι εγώ για τέτοια, τουλάχιστον όχι για τα επόμενα πέντε χρόνια. Με θυμήθηκε και το Λιζάκι. Αν γνωριζόντουσαν μεταξύ τους θα έλεγα ότι είναι συνενοημένες. Όπως και η Ντίνα έτσι και η Λίζα δουλεύει νύχτα. Δεν την ξέρω πολύ καιρό, μόνο δύο μήνες. Αυτή είναι μικρότερη από την Ντίνα, 29 και ελεύθερη. Την έχουν πιάσει ανασφάλειες επειδή πλησιάζει τα 30 και θέλει να παντρευτεί. Δεν είναι αυτό που λέμε κορίτσι για σπίτι γι’αυτό της έχω ξεκαθαρίσει ότι για όσο καιρό ταξιδεύω δεν έχω σκοπό να παντρευτώ. Ισχυρίζεται ότι με βλέπει σαν φίλο αλλά για καλό και για κακό την κρατάω σε απόσταση. Πολλοί φίλοι μου παντρεύτηκαν βιαστικά λόγω εγκυμοσύνης και δεν θέλω να την πατήσω και εγώ έτσι.

Ponta de Madeira

22/07/2007 Η πρώτη μου έξοδος στην Βραζιλία θα μου μείνει αξέχαστη. Έγιναν τόσα πολλά, μέσα σε λίγες ώρες που αν τα διηγηθώ σε κάποιον φίλο μου δεν θα με πιστεύει… Εχθές στις οχτώ το πρωί πήραμε πιλότο και ξεκινήσαμε για το λιμάνι. Στις 11:30 ήμασταν δίπλα. Α/Φ ήταν ο Φιλιππίνος Τρίτος αλλά προσφέρθηκα να κάτσω εγώ στην θέση του μέχρι το απόγευμα για να βγει και αυτός έξω. Αργότερα όμως το ψιλομετάνιωσα γιατί ενώ μου είχε πει ότι θα γυρίσει στις πέντε, φάνηκε στις εφτά. Στο μεταξύ είχαν ανέβει στο καράβι δύο μπομπότισες που πουλάγανε κάρτες για τα κινητά και … άλλες υπηρεσίες. Στις εφτά και κάτι ήμουν έτοιμος και μαζί με τον Πρώτο και τον Λοστρόμο κατεβήκαμε στον ντόκο και περιμέναμε το πουλμανάκι που θα μας έβγαζε στην πύλη. Το πουλμανάκι φάνηκε μετά από ένα μισάωρο, ένα παλιό φοκσβάγκεν μέσα στο όποιο, όπου και να ακούμπαγες λερωνόσουν. Εντωμεταξύ φάνηκαν ο Καπετάνιος με τον Μάγειρα και τον Ανθυποπλοίαρχο. Αφού περάσαμε δύο ελέγχους βγήκαμε στην πύλη όπου περιμένανε δύο ταξί. Ρώτησα τον ένα οδηγό πόσα θέλει για να μας πάει σε ένα μπαράκι, το Καζανμπλάνκα για το οποίο μου είχε μιλήσει ο ατζέντης του καραβιού. Αυτός μου είπε ότι το μπαράκι είναι κοντά και με τριάντα δολάρια θα μας πήγαινε. Του απάντησα ότι ζήταγε πολλά και τελικά συμφωνήσαμε να μας πάει για είκοσι δολάρια. Ξεκινήσαμε και ύστερα από δέκα λεπτά φτάσαμε στο περιβόητο Καζανμπλάνκα. Το μαγαζί βρισκότανε στο τέλος ενός δρόμου, σε μια ανηφόρα. Θύμιζε πιο πολύ καντίνα παρά μπαρ. Επειδή έκανε ζέστη είχαν βγάλει έξω πλαστικές καρέκλες και τραπέζια. Με το που βγήκαμε από τα αυτοκίνητα και μας είδαν, άρχισαν να παίζουν πολύ δυνατά από τα ηχεία ελληνική μουσική. Ξαφνιάστηκα ευχάριστα. Δεν περίμενα να ακούσω σε ένα χωριό της Βραζιλίας Τερλέγκα, Ματθαίο – Γιανούλη και Σφακιανάκη. Απ’ ότι κατάλαβα αργότερα, το μεγάλο σουξέ εκείνη την περίοδο ήταν το : Στην υγειά της αχάριστης !!! Όλα τα κορίτσια το ήξεραν απ’ έξω. Όπως έλεγα σε έναν φίλο μου αστειευόμενος, εμείς οι ναυτικοί είμαστε οι φορείς του Ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό. Δεν υπάρχει λιμάνι που να μην ξέρουν ελληνικά τραγούδια και το : μαλακά. Ήξεραν ότι εκείνη την μέρα είχε έρθει Ελληνικό καράβι και μας περιμένανε. Στο μαγαζί εκείνη την ώρα ήταν και το πλήρωμα ενός άλλου πλοίου, με Φιλιππίνέζους και καμιά τριανταριά γυναίκες Μπήκα μέσα και κατευθύνθηκα προς την μπάρα. Εκεί συνάντησα δύο κοπέλες που χόρευαν το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας καλύτερα και από άντρα. Κάθισα σε ένα σκαμπό και παράγγειλα ένα μπακάρντι. Δεν είχα και πολλές επιλογές. Το μαγαζί σερβίριζε μόνο μπακάρντι και μια τοπική μπύρα. Δεν πρόλαβα να ανάψω ένα τσιγάρο, και ένιωσα ένα φιλί στον σβέρκο μου και δύο χέρια να με αγκαλιάζουν από πίσω. Ήταν μια όμορφη μιγάδα, ψηλή, με όμορφο σώμα και μαύρα μακριά μαλλιά. Με ρώτησε το όνομα μου και αν θέλω παρέα. Της είπα να καθίσει και της παρήγγειλα ένα ποτό. Το όνομα της ήταν Grazela και ήταν σίγουρη ότι με είχε ξαναδεί. Της εξήγησα ότι πρώτη φορά βρισκόμουνα στην Βραζιλία αλλά δεν με πίστεψε. Στο μεταξύ πέρασαν άλλες τρεις γυναίκες με ρωτήσανε αν είμαι κάποιος Βασίλης. Φαίνεται ότι έχω κάποιον σωσία γιατί μία από αυτές νεύριασε που δεν κάθισα μαζί της και κάθισα με μία άλλη. Της έδειξα το διαβατήριο μου για να πειστεί ότι έκανε λάθος. Στην Βραζιλία με αυτά δεν παίζουνε. Οι γυναίκες εκεί το θεωρούν μεγάλη ντροπή να πάει με άλλη κάποιος που έχει κοιμηθεί μαζί τους. Πολλοί ναυτικοί, ιδίως οι παλαιότεροι έχουν μαχαιρωθεί, ή χαραχθεί με σπασμένο μπουκάλι ή τους έχουν ρίξει βιτριόλι. Αφού λύθηκε η παρεξήγηση πιάσαμε την κουβέντα. Η Grazela ήταν 30 χρονών, χωρισμένη με τρία παιδιά. Τα δύο τελευταία της παιδιά μάλιστα είχαν Έλληνα πατέρα. Ευτυχώς ήξερε αρκετά ελληνικά και με τα λίγα ισπανικά που ήξερα εγώ συνεννοούμασταν εύκολα. Της πρότεινα να πάμε σε ένα εστιατόριο να φάμε αλλά επέμενε να φύγουμε γρήγορα για το ξενοδοχείο. Δεν χρειάστηκε πολύ ώρα για να με πείσει, λίγο τα φιλιά λίγο τα χάδια με έψησε. Την ρώτησα πόσα δολάρια θα μου στοίχιζε η συντροφιά της για όλο το βράδυ και μου ζήτησε εκατό δολάρια. Συμφώνησα και αφού χαιρέτησα τους υπολοίπους από το καράβι και πλήρωσα είκοσι δολάρια κομίσιο στην μαμασά, φώναξα τον ταξιτζή που με περίμενε έξω από το μπαρ και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο. Λίγο πριν φτάσουμε, η Grazela μου είπε ότι θα καπνίσει κάτι καλό και με ρώτησε αν θέλω και εγώ. Της απάντησα ότι δεν παίρνω ναρκωτικά και κάτι είπε στον ταξιτζή στα πορτογέζικα. Ο ταξιτζής γέλασε και της έδωσε ένα σακουλάκι. Μετά από ένα δεκάλεπτο φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Ήταν ένα συγκρότημα από σπιτάκια, κάθε ένα από τα οποία είχε δικό του κλειστό γκαράζ. Αφού έμπαινες με το αυτοκίνητο σου στο γκαράζ, έκλεινες την εξωτερική πόρτα και στην συνέχεια έμπαινες στο δωμάτιο από μία πόρτα που βρισκόταν μέσα στο γκαράζ. Το σύστημα αυτό προσφέρει διακριτικότητα και το είχα ξαναδεί στην Ινδονησία και στο Χόνγκ Κόνγκ. Μπήκαμε μέσα και αφού κάναμε ένα ντους ξαπλώσαμε στο κρεβάτι. Με χαρά ανακάλυψα ότι όλα αυτά τα εγκωμιαστικά που έχω ακούσει κατά καιρούς για τις Βραζιλιάνες είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Είχαμε περάσει κάμποση ώρα αγκαλιά όταν αποφασίσαμε να κάνουμε ένα διάλλειμα. Εγώ άναψα ένα τσιγάρο και αυτή σηκώθηκε και πήγε στο ψυγείο. Πήρε ένα πλαστικό ποτήρι που περιείχε εμφιαλωμένο νερό και έκλεινε με ένα αλουμινόχαρτο. Άδειασε το περιεχόμενο σε δύο άδεια ποτήρια και μου πήρε το τσιγάρο από το χέρι. Με την καύτρα του τσιγάρου άνοιξε μία πολύ μικρή τρύπα στην μία άκρη του αλουμινόχαρτου και με ένα κλειδί που έβγαλε από την τσάντα της άνοιξε μία μεγαλύτερη οπή στην άλλη άκρη του αλουμινόχαρτου. Στην συνέχεια έβγαλε το σακουλάκι που της είχε δώσει ο ταξιτζής και έβγαλε πέντε μικρά χαρτάκια. Την ρώτησα αν είναι ηρωίνη και χαμογελώντας μου απάντησε ότι είναι κοκαΐνη σε κρέμα δεν την πίστεψα αλλά δεν επέμενα και πολύ, ένιωθα ήδη πολύ άβολα. Ύστερα έβγαλε από την τσάντα της ένα κουτάλι και έβαλε πάνω του την κρέμα από ένα χαρτάκι. Με τον αναπτήρα της το ζέστανε και το έριξε πάνω στην μικρή οπή του αλουμινόχαρτου. Πήρε το ποτήρι και ακούμπησε την μεγάλη οπή στα χείλη της. Έβαλε φωτιά στην κρέμα και ταυτόχρονα ρούφαγε δυνατά τα παράγωγο της καύσης μέσα από το ποτήρι. Η κρέμα κάηκε γρήγορα σαν να ήταν μπαρούτι. Κάτι παρόμοιο είχα ξαναδεί να καπνίζουν στην Αίγυπτο αλλά τότε ήταν χασισέλαιο που κάπνιζαν κάτι ψαράδες και δεν μου είχε κάνει τόση εντύπωση. Η Grazela δεν αρκέστηκε σε μία δόση και μέσα σε ένα εικοσάλεπτο είχε καπνίσει και τις υπόλοιπες τέσσερις. Ύστερα άναψε ένα τσιγάρο και ξάπλωσε δίπλα μου. Τα μάτια της ήταν κατακόκκινα και μπέρδευε τα λόγια της. Ήρθε στην αγκαλιά μου και έκλυσε τα μάτια της. Η αναπνοή της ήταν κοφτή και ένιωσα την καρδιά της να χτυπά πολύ γρήγορα. Όσο περνούσε η ώρα η αναπνοή της γινόταν όλο και πιο δύσκολη μέχρι που πήγε στο μπάνιο για να κάνει εμετό. Σκέφτηκα να φύγω. Βρισκόμουν σε ένα ξενοδοχείο με μία ναρκομανή, σε μια ξένη χώρα, χωρίς να γνωρίζω την γλώσσα και με περίμενε απ’ έξω ένας ταξιτζής που σαν δεύτερο επάγγελμα έκανε το βαποράκι. Τελικά αποφάσισα να μην την αφήσω μόνη της. Δεν μου πήγαινε η καρδιά να την παρατήσω στην κατάσταση που ήτανε. Την βοήθησα να ντυθεί και πλήρωσα το δωμάτιο. Φώναξα τον ταξιτζή και με βοήθησε να την βάλω στο αυτοκίνητο. Ευτυχώς ήξερε που μένει και ξεκινήσαμε για το σπίτι της. Περάσαμε μέσα από φτωχογειτονιές με σπίτια πρόχειρα φτιαγμένα που έμοιαζαν πιο πολύ με παράγκες. Τα πεζούλια αριστερά και δεξιά στον δρόμο ήταν γεμάτα με πιτσιρίκια που παίζανε κάνοντας μεγάλη φασαρία. Όταν φτάσαμε κατέβηκα από το αυτοκίνητο και την βοήθησα να μπει στο σπίτι της. Με παρακάλεσε να μείνω αλλά αρνήθηκα. Η διάθεση μου είχε χαλάσει. Της έβαλα στην τσέπη ένα κατοσταδόλαρο και την χαιρέτησα. Μου έγραψε σε ένα χαρτάκι το κινητό της για να της τηλεφωνήσω όταν θα ξαναεπέστρεφα στην Βραζιλία. Μπήκα στο αυτοκίνητο βιαστικά γιατί άρχισαν να μαζεύονται παρέες που πιο πολύ έμοιαζαν με συμμορίες και δεν έδειχναν ιδιαίτερα φιλικές διαθέσεις .Ο ταξιτζής έβαλε γρήγορα μπροστά την μηχανή και φύγαμε. Μετά από έξι στενά μας σταματήσανε πέντε μισόγυμνοι μαύροι και ζητάγανε είκοσι δολάρια για διόδια. Τους τα έδωσα πρόθυμα καθώς κρατάγανε μαχαίρια και δεν με έπαιρνε για μαγκιές. Στο κάτω κάτω φτηνά την γλύτωσα. Η ανθρώπινη ζωή εκεί δεν είχε και μεγάλη αξία. Είχε πάει έντεκα αλλά δεν ήθελα να γυρίσω στο καράβι ακόμα, έτσι είπα στον ταξιτζή να επιστρέψει στο Καζανμπλάνκα για να πιω ένα ποτό. Έφτασα γύρω στις εντεκάμιση. Όλο το πλήρωμα ήταν ακόμα εκεί. Οι Έλληνες είχαν πιάσει ένα μεγάλο τραπέζι και καθόντουσαν έχοντας δίπλα του ο καθένας και από μια γυναίκα. Οι Φιλιππίνοι είχαν χωριστεί σε τρεις παρέες και έπιναν πάρα πολύ Ξαφνιάστηκαν που με είδαν να επιστρέφω τόσο νωρίς και με ρωτήσανε τι έγινε η Βραζιλιάνα που είχα πάρει μαζί μου. Δεν τους είπα τι ακριβώς είχε γίνει, απλώς τους είπα ότι δεν πέρασα και πολύ καλά μαζί της και την έστειλα σπίτι της. Κάθισα με τους υπόλοιπους Έλληνες και μια κοπέλα μου έφερε ένα ποτήρι. Το τραπέζι είχε τρία μπουκάλια μπακάρντι που πίναμε εμείς και καμιά τριανταριά άδεια μπουκάλια μπύρας που είχαν πιει οι γυναίκες. Κατά τις μία, ο Καπετάνιος, ο Μάγειρας και ο Ανθυποπλοίαρχος σηκωθήκανε να φύγουν για το καράβι. Οικογενειάρχες και οι τρεις, δεν θέλανε να μείνουν άλλο γιατί τα κορίτσια τους πιέζανε για τα περαιτέρω. Ο Πρώτος και ο Λοστρόμος πήραν τα κορίτσια τους και πήγανε για φαγητό. Στην Βραζιλία τα μαγαζιά είναι ανοιχτά μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Αφού έφαγαν, τους έδωσαν από εξήντα δολάρια και γύρισαν στο καράβι. Στο Καζανμπλάνκα είχαμε μείνει μόνο εγώ, ο Δόκιμος και Δεύτερος που άργησε να βγει από το πλοίο. Ο Δεύτερος είχε τακιμιάσει με την Στέλλα, μια μιγάδα γύρω στο 1.70 με μακριά μαλλιά και με ένα πολύ όμορφο χαμόγελο. Με γλυκοκοίταζε στην αρχή αλλά της το ξέκοψα γρήγορα. Σόλο κομπανία της είπα και ησύχασε. Μου άρεσε αρκετά αλλά ήθελα να αποφύγω τυχόν παρεξήγηση με τον Δεύτερο. Υπάρχουν κάποιοι κώδικες συμπεριφοράς ανάμεσα στους ναυτικούς που ισχύουν εδώ και πολλά χρόνια και καλό είναι να τηρούνται. Η Στέλλα ήταν πολύ κοινωνική. Της άρεσε να είναι το επίκεντρο της προσοχής και να πειράζει όποιον βρει μπροστά της. Πιάσαμε την κουβέντα. Μου είπε ότι έρχεται στο μαγαζί μόνο όταν έχει Έλληνες και ότι γενικά είναι ερωτευμένη με την Ελλάδα. Πρόσθεσε μάλιστα ότι θα παντρευτεί με έναν Ανθυποπλοίαρχο και θα έρθει να ζήσει στην Αθήνα. Ο φουκαράς που την ερωτεύτηκε της είχε στείλει και 1500 € για να αγοράσει τα εισιτήρια αλλά η πτήση της ακυρώθηκε όταν έπεσε πριν λίγες μέρες ένα αεροπλάνο στο Σάο Πάολο. Απ’ ότι μου είπε, στις 5 Αυγούστου θα βρίσκεται στην Πάρο για διακοπές με τον αρραβωνιαστικό της. Ζήτησε το τηλέφωνο μου για να βρεθούμε στην Αθήνα αλλά αρνήθηκα να της το δώσω με την πρόφαση ότι έχω δεσμό στην Ελλάδα. Στο μεταξύ έκατσε δίπλα μου μια άλλη που είχε δει ότι ήμουν ελεύθερος και δεν ήθελε να χάσει την ευκαιρία για μερικά ποτά. Το όνομα της δεν το συγκράτησα. Είχε πιει πολύ και μίλαγε ακατάπαυτα. Αγγλικά δεν ήξερε και χρησιμοποιούσαμε την Ισπανική γλώσσα ως μέσο επικοινωνίας. Μου είπε ότι εκείνο το βράδυ έπινε παραπάνω απ’ ότι συνήθως γιατί ήταν πολύ στεναχωρημένη. Η δεκαεξάχρονη κόρη της, της είχε εκμυστηρευθεί ότι ήταν τριών μηνών έγκυος χωρίς να είναι βέβαιη για το ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού. Όλες οι κοπέλες εκεί είχαν και από μια τραγική ιστορία να σου πούνε. Παρόλο που ξέρεις ότι οι πιο πολλές από αυτές τις ιστορίες είναι φανταστικές, δεν μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος. Με ρώτησε αν την βρίσκω ελκυστική σαν γυναίκα και όταν της απάντησα καταφατικά με ρώτησε αν θα ήθελα να περάσω το υπόλοιπο βράδυ στο σπίτι της. Αρνήθηκα όσο πιο ευγενικά μπορούσα αλλά επέμενε. Τελικά της εξήγησα ότι πριν από λίγες ώρες ήμουν σε ένα ξενοδοχείο με την Grazela και δεν είχα πολλά κουράγια για άλλες τρυφερές περιπτύξεις. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν ήταν μεθυσμένη θα την ακολουθούσα μέχρι το σπίτι της αλλά στην κατάσταση που ήτανε, φοβήθηκα μήπως πάθω και άλλο κάζο. Της έβαλα στο χέρι ένα διπλωμένο εικοσαδόλαρο και την ευχαρίστησα για την παρέα που μου έκανε. Πριν φύγει με έβαλε να της υποσχεθώ ότι εάν ποτέ ξαναεπέστρεφα στην Μαδέιρα θα πέρναγα ένα βράδυ μαζί της. Ικανοποίησα τον εγωισμό της και έφυγε. Εκείνη την στιγμή ο Δεύτερος μου είπε ότι σε λίγο θα έφευγε με την Στέλλα να πάνε να φάνε και μετά θα πηγαίνανε σε ξενοδοχείο. Μου πρότεινε να πάρω μια κοπέλα και να τους ακολουθήσω. Δεν είχα και πολλά κέφια και το σκεφτόμουν σοβαρά να γυρίσω στο καράβι. Στο μεταξύ η Στέλλα πήρε τηλέφωνο κάπου και μου είπε να περιμένω λίγο. Μετά από ένα εικοσάλεπτο φάνηκε η Joelma. Mia εικοσιεφτάχρονη γυναίκα η οποία στο πρόσωπο έμοιαζα υπερβολικά με την Κάρμεν, την μοναδική κοπέλα με την οποία είχα ποτέ σοβαρό δεσμό. Με την Κάρμεν ήμασταν μαζί δυόμιση χρόνια και ήμουν πολύ ερωτευμένος μαζί της. Για χάρη της σταμάτησα τα ταξίδια αλλά όταν ήρθε η ώρα να παρουσιαστώ στον στρατό, χωρίσαμε. Έκανα ότι μπορούσα για να τα ξαναβρούμε αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ο έρωτας τυφλώνει και δεν βλέπεις τα πράγματα όπως είναι, βλέπεις μόνο ότι θες να βλέπεις. Αν και έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που χωρίσαμε, καμιά φορά τα βράδια την φέρνω στο μυαλό μου… Η Joelma, εμφανισιακά τουλάχιστον, δεν είχε καμιά σχέση με τις άλλες κοπέλες που δούλευαν στο μπαρ. Το ντύσιμο της ήταν προσεγμένο, καθόλου προκλητικό και το στήσιμο της δεν σε ενθάρρυνε για χοντράδες. Με το που την είδα η διάθεση μου άλλαξε. Συμφώνησα αμέσως να ακολουθήσω τον Δεύτερο και την Στέλλα με την προϋπόθεση να έρθει μαζί μας και η Joelma. Μπήκαμε σε ένα ταξί και ξεκινήσαμε για το San Louis. Ο Δεύτερος κάθισε στην θέση του συνοδηγού και εγώ στο πίσω κάθισμα ανάμεσα στα δύο κορίτσια. Η Joelma μου φαινόταν λίγο σφιγμένη γι’ αυτό δεν της ακούμπησα ούτε το χέρι. Η Στέλλα αντίθετα με χάιδευε κρυφά και όσο εγώ τραβιόμουνα, τόσο αυτή γινόταν πιο τολμηρή. Κάποια στιγμή η Joelma κατάλαβε τι γινόταν και κάτι είπε νευριασμένη στην φίλη της. Κάτι της απάντησε αυτή και παραλίγο να τσακωθούνε. Δεν κατάλαβα τι ακριβώς ειπώθηκε ανάμεσα τους αλλά η Στέλλα σταμάτησε να ασχολήται μαζί μου. Μετά από λίγο η Joelma μου κράτησε το χέρι και δεν το άφησε όση ώρα ήμασταν στο αυτοκίνητο. Ύστερα από λίγο η Στέλλα έριξε την ιδέα, αντί να πάμε σε εστιατόριο, να πάμε στην παραλία του San Louis για ποτό. Εγώ και ο Δεύτερος συμφωνήσαμε αμέσως γιατί είχαμε ακούσει ότι ήταν τουριστικό μέρος και θέλαμε να το επισκεφτούμε η Joelma αντίθετα δεν έδειξε μεγάλο ενθουσιασμό αλλά δεν έφερε αντίρρηση. Συνολικά κάναμε 25 λεπτά να φτάσουμε στην παραλία αλλά το θέαμα που αντικρίσαμε μας αποζημίωσε. Η παραλία εκτινόταν σε μια έκταση με μήκος περίπου 5 χιλιομέτρων και πλάτος περίπου 200 μέτρα. Είχε μόνο άμμο και η θέα του Ατλαντικού ωκεανού σου έκοβε την ανάσα. Παράλληλα με την παραλία υπήρχε ένας όμορφος υπερυψωμένος πεζόδρομος γεμάτος από ζευγάρια και παρέες που έκαναν βόλτες. Μετά από κάθε πενήντα μέτρα ξεπρόβαλε και ένα μαγαζί. Μικρά μπαρ, καφετερίες και εστιατόρια. Σίγουρα αυτή η εικόνα δεν είχε καμιά σχέση με όσα είδα στην Μαδέιρα. Αφού περπατήσαμε για λίγο φτάσαμε σε ένα υπαίθριο μπαρ πού ήταν δημοφιλές στην νεολαία. Μουσική δεν ακούγονταν από το μαγαζί. Την ψυχαγωγία του κόσμου είχαν αναλάβει μικρές παρέες που είχαν μετατρέψει τα οχήματα τους σε αυτοκινούμενες ντίσκο. Έβλεπες μια μεγάλη σειρά από παρκαρισμένα αυτοκίνητα με εμπορική αξία το πολύ 4.000 € να έχουν εγκατεστημένα ηχοσυστήματα με αξία τουλάχιστον 15,000 € τοποθετημένα στα πιο απίθανα μέρη. Αυτός που είχε το καλύτερο ηχοσύστημα τύγχανε του θαυμασμού των υπολοίπων και ιδιαίτερα των νεαρών κοριτσιών. Γύρω από τα αυτοκίνητα χόρευαν σάμπα πάνω από τριακόσια άτομα ενώ η μπύρα έρεε άφθονη. Βρήκαμε ένα τραπέζι και καθίσαμε. Το μόνο δυσάρεστο ήταν ότι το τραπέζι βρισκόταν πολύ κοντά στα αυτοκίνητα και μουσική μας ενοχλούσε λίγο. Εγώ και η Joelma αρχίσαμε να συζητάμε, ο Δεύτερος έπινε αδιάφορα την μπύρα του κοιτώντας δεξιά και αριστερά και η Στέλλα χόρευε ασταμάτητα παίζοντας πότε με εμένα και πότε με τον Δεύτερο. Η αλήθεια είναι ότι το όμορφο κορμί της και το προκλητικό της ντύσιμο δεν άφησε ασυγκίνητο τον αντρικό πληθυσμό. Μέσα σε πέντε λεπτά κατάφερε να γίνει το επίκεντρο της προσοχής κερδίζοντας τον θαυμασμό των αντρών και την ζήλια των γυναικών. Κάθε λίγο και λιγάκι ερχόταν στο τραπέζι έδινε ένα φιλί στο στον Δεύτερο ενώ παράλληλα με κοίταγε στα μάτια, σαν να μου έλεγε κοίτα τι έχασες… Δεν μου καιγόταν καρφί. Όλη μου την προσοχή την είχα δώσει στην Joelma. Όσο πιο πολύ μιλάγαμε τόσο πιο πολύ μου άρεσε. Εκτός από όμορφη ήταν και καλλιεργημένη. Ο λόγος της ήταν συγκροτημένος και το καλύτερο, όσο πέρναγε η ώρα, τόσο πιο πολύ έδειχνε να με συμπαθεί. Σε κάποια στιγμή μου είπε ότι δεν μοιάζω με τους περισσότερους ναυτικούς. Της συμπεριφερόμουνα με σεβασμό, δεν κοίταγα πώς να την χουφτώσω και δεν είχα κάνει ακόμα κουβέντα για κρεβάτι. Της απάντησα ότι και αυτή δεν έμοιαζε με τις περισσότερες γυναίκες που είχα γνωρίσει στα λιμάνια και την ρώτησα τι συμβαίνει. Δεν μου απάντησε, μου χάιδεψε τα μαλλιά και με φίλησε τρυφερά στο στόμα. Ήταν ένα πολύ γλυκό φιλί. Ένιωσα ένα ρεύμα να περνά την ραχοκοκαλιά μου την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Η αντίδραση μου στο φιλί της ταιριάζει πιο πολύ σε έναν άβγαλτο έφηβο παρά σε έναν εικοσιεπτάχρονο ναυτικό. Η αμηχανία μου διακόπηκε από μία κραυγή. Γύρισα το κεφάλι μου και στο θέαμα που είδα πάγωσα. Στα πέντε μέτρα από αριστερά μου, ένας νεαρός είχε βγάλει πιστόλι και σημάδευε έναν άλλο με τον οποίο βριζόντουσαν. Από τους παρευρισκόμενους που μέχρι εκείνη την ώρα διασκεδάζανε, άλλοι τρέχανε αλλόφρονες και άλλοι πέσανε στο έδαφος να καλυφθούν . Πολλά κορίτσια κλαίγανε και δεν ήταν λίγοι οι νεαροί που παρατήσανε τα κορίτσια τους για να κρυφθούν. H Joelma ήρθε και κρύφτηκε στην αγκαλιά μου ενώ εγώ ενστικτωδώς γύρισα την πλάτη μου προς τον νεαρό με το όπλο για να την προστατέψω. Ευτυχώς ο πιτσιρικάς δεν είχε το θάρρος να πυροβολήσει και το πλήρωσε ακριβά. Η παρέα του άλλου προς τον οποίο είχε στρέψει το όπλο κατάφερε να τον αφοπλίσει και πέσανε πάνω του εφτά οχτώ άτομα. Μέσα σε πέντε λεπτά έφαγε μαζεμένο τόσο ξύλο όσο δεν είχε φάει σε όλη του την ζωή. Ένας από τους παρευρισκομένους πήρε ένα σπασμένο μπουκάλι μπύρας και κινήθηκε προς το μέρος. Δύο άλλοι τον κρατούσανε και ετοιμαστήκανε να του χαράξουν το πρόσωπο. Δεν μπορούσα να κάτσω απαθής σε αυτή την εικόνα και έκανα να πάω να τους σταματήσω. Η Joelma κλαίγοντας, με κρατούσε σφιχτά και δεν με άφηνε να πλησιάσω. Ευτυχώς για τον νεαρό, εκείνη την ώρα φανήκανε ενισχύσεις. Μαζεύτηκε η παρέα του που διασκέδαζε εκατό μέτρα πιο πέρα και ήρθαν να τον γλυτώσουν. Οι δύο ομάδες οπλίστηκαν με μαχαίρια, λοστούς και ότι άλλο βρήκαν μπροστά τους και άρχισε μια βάρβαρη μάχη. Η Joelma άρπαξε το χέρι μου και με τράβηξε βιαστικά μακριά από την συμπλοκή. Φτάσαμε στο ταξί που μας περίμενε και μετά από λίγο ήρθε και ο Δεύτερος με την Στέλλα. Μέσα στον πανικό που επικρατούσε είχαμε χωριστεί. Η Joelma ήταν ακόμα συγχυσμένη ενώ αντίθετα η Στέλλα φαινόταν εκστασιασμένη με όλη αυτή την ωμότητα που είχε δει. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε για το ξενοδοχείο. Βρήκαμε δύο σουίτες και ζήτησα από την νυσταγμένη ρεσεψιονίστ να με ξυπνήσει στις πεντέμιση. Όταν μπήκαμε στο δωμάτιο, παρατήρησα ότι η Joelma είχε μια μικρή νευρικότητα την οποία προσπαθούσε να κρύψει. Κατάλαβα ότι κατά βάθος ένιωθε άσχημα γι’ αυτό που ετοιμαζόταν να κάνει. Της είπα ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι, γιατί ήμουν κουρασμένος και θέλω μόνο να κοιμηθώ λίγες ώρες πριν γυρίσω στο καράβι. Έβγαλα από το πορτοφόλι μου εκατό ευρώ και προσπάθησα να τα βάλω στην τσάντα της. Αυτή, εμφανώς σαστισμένη δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν πήρε τα λεφτά. Με ρώτησε γιατί δεν ήθελα κοιμηθούμε μαζί. Με ρώτησε αν την βρίσκω άσχημή και άλλα τέτοια. Της απάντησα ότι δεν έχω κοιμηθεί ποτέ με γυναίκα χωρίς την θέληση της. Δεν είπε τίποτα. Έβγαλε τα παπούτσια της και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Ξάπλωσα και εγώ δίπλα της χωρίς να γδυθώ και την πήρα αγκαλιά. Τότε άρχισε να μου εξηγεί ότι κάνει αυτή την δουλειά περιστασιακά και πολύ επιλεκτικά. Σπούδαζε στο πανεπιστήμιο και χρειαζόταν λεφτά για να τελειώσει τις σπουδές της. Δεν είχε σκοπό να συνεχίσει για πολύ αυτή την ενασχόληση, μερικούς μήνες ακόμα και θα σταμάταγε. Της απάντησα ότι έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει με το σώμα της, όμως καλώς ή κακώς κάποιες από τις πράξεις μας δεν διορθώνονται και τα λάθη που κάνουμε σε ακολουθούν σε όλη σου την ζωή. Δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβε τα λεγόμενα μου αλλά για τα επόμενα δέκα λεπτά επικρατούσε σιωπή. Ξαφνικά ανέβηκε πάνω μου και άρχισε να με φυλάει παθιασμένα. Τα ρούχα μας άρχισαν να βγαίνουν το ένα μετά το άλλο και σε λίγο μείναμε τελείως γυμνοί. Μετά από ένα τρίωρο γεμάτο συναισθήματα σταματήσαμε και άναψα ένα τσιγάρο. Δεν ήταν καθόλου έμπειρη στο κρεβάτι αλλά η ικανοποίηση που μου είχε χαρίσει, δεν συγκρίνεται με καμιά εμπειρία που έχω ζήσει μέχρι τώρα. Το τηλέφωνο χτύπησε. Είχε έρθει η ώρα να γυρίσω στο καράβι. Ντυθήκαμε και κατεβήκαμε στο σαλόνι του ξενοδοχείου. Μας περίμεναν εκεί ο Δεύτερος και η Στέλλα. Μπήκαμε στο ταξί και ξεκινήσαμε για το καράβι. Όσο κρατούσε η διαδρομή την κράταγα σφιχτά στην αγκαλιά μου. Εκείνη μου κράταγε το χέρι και μου είχε ακουμπήσει το κεφάλι της στο στήθος μου. Φτάσαμε στην πύλη του λιμανιού και κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο. Δεν ήθελα να την αφήσω. Είχα ξεχάσει και το καράβι και την δουλειά μου. Εκείνη την ώρα χτύπησε το κινητό του Δεύτερου. Μας έψαχνε ο Γραμματικός. Το καράβι έφευγε σε μια ώρα και μόνο εμείς δεν είχαμε επιστρέψει. Την πήρα από το χέρι και πήγαμε λίγο απόμερα. Έβγαλα το πορτοφόλι μου και της έδωσα διακόσια δολάρια, όσα είχα επάνω μου. Αυτή αρνήθηκε να τα πάρει και μου είπε ότι δεν θέλει να την θυμάμαι σαν κορίτσι της δουλειάς, αλλά σαν μια γλυκιά ανάμνηση. Άνοιξα το χέρι της και της έβαλα μέσα τα λεφτά. Την παρακάλεσα κρατήσει τα λεφτά για να περάσει μερικές μέρες χωρίς να χρειάζεται να δουλέψει. Την φίλησα στο στόμα όσο πιο τρυφερά μπορούσα και γύρισα να φύγω. Μου φώναξε να σταματήσω. Πήρε το κινητό μου και έγραψε το τηλέφωνο της. Το ίδιο έκανα και εγώ. Μου έδωσε ένα τελευταίο φιλί και μπήκε στο ταξί μαζί με την Στέλλα που έδειχνε να βαριέται με όλα αυτά που έβλεπε. Όταν φτάσαμε στο καράβι τελείωνε και η φόρτωση. Τσίμα τσίμα πρόλαβα να παραγγείλω έναν καφέ στον καμαρωτό και να φορέσω την φόρμα. Στις οχτώ ήρθε ο πιλότος και μετά από ένα stand by που κράτησε έξι ώρες ήρθα στην καμπίνα μου. Νυστάζω πολύ αλλά κάθομαι και γράφω τόση ώρα γιατί δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα από αυτά που έζησα εχθές.

23/07/2007 Ακόμα την Joelma σκέφτομαι. Μακάρι να μπορούσα να ήμουν μαζί της αυτή την στιγμή. Μάλλον δεν θα την ξαναδώ ποτέ. Άραγε όλα αυτά που μου έλεγε είναι αλήθεια ή με δούλευε ψιλό γαζί. Με τις γυναίκες ποτέ δεν ξέρεις και είμαι πάντα πολύ επιφυλακτικός. Την έχω πατήσει δύο φορές. Το δις εξαμαρτείν, ούκ ανδρός σοφού έλεγαν οι αρχαίοι. Πόσο μάλλον το τρις εξαμαρτείν. Ο Δεύτερος είναι έξω φρενών με την Στέλλα. Την ώρα που κοιμόταν εχθές στο ξενοδοχείο του βούτηξε από το πορτοφόλι διακόσια δολάρια. Συν εκατό που της έδωσε… τριακόσια του στοίχησε το Στελλάκι !!! Έτσι είναι, τα κορίτσια στα λιμάνια. Εκμεταλλεύονται την μοναξιά μας και εμείς την φτώχεια τους.

24/07/2007 Σήμερα το πρωί δεν μπορούσα να ξυπνήσω. Αρχίσαμε να βάζουμε ώρες μπροστά επειδή ταξιδεύουμε ανατολικά. Μέχρι να φτάσουμε στην Γαλλία θα έχουμε βάλει συνολικά πέντε ώρες μπροστά. Αυτή η αλλαγή μας διαλύει. Δεν είναι και ότι καλύτερο κάθε δυο μέρες να πρέπει να ξυπνάς μία ώρα νωρίτερα απ’ ότι την προηγούμενη μέρα. Το θέμα που μονοπωλεί την συζήτηση στον καφέ είναι πότε θα παραδώσουμε το πλοίο και σε ποιους. Άλλοι λένε για τρεις Αυγούστου και άλλοι για τέλος Αυγούστου. Έχει αρχίσει να με κουράζει αυτό το θέμα. Μπορούμε να το παραδώσουμε αύριο να τελειώνουμε ;

25/07/2007 Μας ειδοποίησαν από το γραφείο ότι το καράβι θα παραδοθεί στις 13 Αυγούστου. Η εταιρία που το αγοράζει είναι γνωστή στους ναυτικούς για την ανθελληνικότητα της. Ο ιδιοκτήτης της, εφοπλιστής δεύτερης γενιάς, με το που πέθανε ο πατέρας του έβγαλε από τα καράβια όλους τους Έλληνες και έβαλε μέσα κάθε καρυδιάς καρύδι. Έκλεισε τα γραφεία που διατηρούσε ο πατέρας του στον Πειραιά και τα μετέφερε στην Λισαβόνα. Άνοιξε και ένα γραφείο στην Μανίλα και αυτό ήτανε. Εκατοντάδες ναυτικοί έμειναν χωρίς δουλειά. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω με τους εφοπλιστές είναι η εμμονή τους με τα χρήματα. Δεν αρκούνται στο να κερδίζουν διακόσια εκατομμύρια ευρώ – για παράδειγμα – τον χρόνο. Θέλουν να κερδίσουν όσο πιο πολλά μπορούνε. Δεν λέω, δικά τους τα καράβια και τα διαχειρίζονται όπως νομίζουν αλλά υπάρχει και κάτι που λέγεται κοινωνική ευθύνη. Και αν δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτήν, υπάρχει και η υστεροφημία. Ούτε για εκείνη ενδιαφέρονται ;

26/07/2007 Σήμερα κάθε δύο ώρες ερχόταν και μήνυμα από το γραφείο, Πόσα λάδια έχουμε, πόσα οξυγόνα, πόσες ασετυλήνες, πόσα πετρέλαια υπολογίζουμε να έχουμε όταν θα φτάσουμε στο Fos και άλλα τέτοια. Μας τρελάνανε. Το καράβι κοστίζει γύρω στα 120 εκατομμύρια δολάρια και αυτοί παζαρεύουν για μερικές χιλιάδες. Μάθαμε και την λατσιόνα που θα παραλάβει το πλοίο. Ινδοί, αξιωματικοί και πλήρωμα. Εμείς τις στολές τις έχουμε καταργήσει, αυτοί τις φοράνε συνέχεια. Ο Καπετάνιος έκανε πλάκα στον Μάγειρα λέγοντας του με σοβαρό ύφος ότι για δυό τρεις μέρες που θα έχουμε μαζί μας τον Καπετάνιο τους και τον Πρώτο τους, θα πρέπει να τους μαγειρεύει ξεχωριστό φαγητό και να τους σερβίρει ο ίδιος. Ο Μάγειρας τσίμπησε και άρχισε να διαμαρτύρεται. Οι υπόλοιποι αρχίσαμε να γελάμε με την ψυχή μας. Βρήκαμε και σήμερα κάτι για να ξεφύγουμε από την ρουτίνα.

27/07/2007 Σήμερα κλείνω μήνα. Δεν θα προλάβω να κλείσω και δεύτερο. Δεκαπενταύγουστο θα είμαι στην Ελλάδα μιας και σήμερα μας είπαν ότι στις 13 το παραδίδουμε. Το incinerator δουλεύει ασταμάτητα. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, καίμε συνέχεια έγγραφα. Οι φάκελοι αρχειοθέτησης του πλοίου αδειάσανε. Τα βιβλία και τα dvd μπήκαν σε δύο μεγάλες κούτες και θα σταλούν στην Ελλάδα για να είναι εύκαιρα για άλλο καράβι. Ευτυχώς, οι δύο εταιρίες συμφωνήσανε για τα λάδια, τα χημικά και κάποια ακριβά εργαλεία και θα παραμείνουν στο πλοίο. Στην μηχανή έχουμε σταματήσει τις δουλειές και κάνουμε μόνο τα απαραίτητα. Σήμερα στις 3 το μεσημέρι μας σχόλασε και πήγα για ύπνο. Ξύπνησα κατά τις εφτά από ένα κακό όνειρο. Ήμουν σε ένα άλλο καράβι και χρειάστηκε να το εγκαταλείψουμε λόγω εισροής υδάτων. Χτύπησε ο συναγερμός και πήγα στον σταθμό επιβιβάσεως Βρήκα μόνο τον Καπετάνιο του πλοίου και έναν κατατρομαγμένο Λοστρόμο. Όλοι οι υπόλοιποι είχαν βουτήξει στην θάλασσα. Όταν αρχίσαμε να μαϊνάρουμε την βάρκα φάνηκε ένα άλλο καράβι που ήρθε προς βοήθεια μας. Κάπου εκεί ξύπνησα. Στα όνειρα πιστεύω γιατί μου βγαίνουνε. Δύο μέρες πριν φύγω είχα δει ότι ήμουνα σε ένα καράβι και κοντά στο δίμηνο έπρεπε να φύγω. Θυμάμαι ότι το πλήρωμα ήταν ευδιάθετο και μόνο εγώ λυπημένος. Το είχα διηγηθεί μάλιστα και στον φίλο μου, τον Γιάννη. Να που βγήκε.

28/07/2007 Τίποτα το ιδιαίτερο σήμερα. Το incinerator με ταλαιπώρησε λίγο – με κατέβασε κάτω τρεις φορές. Το μεσημέρι σχολάσαμε και μετά το φαγητό, πήγα από το γυμναστήριο. Τα βιβλία που είχα πάρει από την βιβλιοθήκη τα επέστρεψα γιατί έπρεπε να τα πακετάρουν και για να περάσει η ώρα, δανείστηκα ένα παιχνίδι για pc από τον Δεύτερο. Αν δεν είχα και το laptop, δεν ξέρω πώς θα πέρναγα την ώρα μου.

29/07/2007 Σήμερα άνοιξαν οι αποθήκες της κουβέρτας και της μηχανής. Κανονικό πλιάτσικο. Δεν έμειναν και πολλά για τους Ινδούς. Τα Φιλιππίνια έπαιρναν ότι βρίσκανε μπροστά τους, Από ρολά για βάψιμο μέχρι νιτσεράδες. Τα στερεοφωνικά του Δεύτερου και του Γραμματικού κατασχέθηκαν από τον Μάγειρα και τον Λοστρόμο. Τα κιάλια τα εξαφάνισαν οι από πάνω. Οι δικοί μου πήραν κάποια ακριβά εργαλεία, ακόμα και η φορητή ηλεκτροκόληση έκανε φτερά!!! Μόνο εγώ δεν έχω πάρει κάτι ακόμα. Η αλήθεια είναι ότι είχα βάλει στο μάτι δύο – τρία εργαλεία για το σπίτι αλλά τα προλάβανε άλλοι. Δεν πολυστεναχωριέμαι όμως, στο κάτω κάτω ψιλογυφτιά είναι. Άσε που οι περισσότεροι με όλα αυτά που πήραν θα έχουν πρόβλημα με τις αποσκευές τους στο αεροπλάνο. Τα 40 κιλά που δικαιούνται σαν ναυτικοί τα έχουν κατά πολύ ξεπεράσει…

30/07/2007 Δυστυχώς, ο Δεύτερος είναι πολύ άπειρος. Τα φιλιππίνια τον έχουν πάρει στο ψιλό. Προσπαθώ να τον βοηθήσω όσο μπορώ αλλά δεν είναι εύκολο. Ο Πρώτος τον έχει πάρει χαμπάρι και κατεβαίνει συνέχεια στην Μηχανή. Δεν του έχει εμπιστοσύνη και λέει σε εμένα ότι δουλειές θέλει να γίνουν. Είμαι σε δύσκολη θέση και προσπαθώ να το χειριστώ έτσι ώστε να μην θίξω τον Δεύτερο. Παλιοκατάσταση…

31/07/2007 Ζήτησα τα κλειδιά από τον Δεύτερο και άνοιξα την αποθήκη. Έχει μείνει σχεδόν άδεια. Βρήκα ένα σατεράκι αέρος της Unitor, αχρησιμοποίητο στο κουτί του. Έχει πάνω από 1500 € και το πήρα για σουβενίρ. Το απόγευμα ήρθε στην τραπεζαρία ο μάγειρας έξω φρενών. Τα χαρτιά υγείας και οι χαρτοπετσέτες είχαν εξαφανιστεί !! Ο Γραμματικός μάζεψε τους καμαρότους και τους προειδοποίησε ότι εάν δεν βρεθούν τα χαρτιά, θα γίνει έλεγχος στις καμπίνες. Αποτέλεσμα ; Σε μισή ώρα τα πράγματα βρισκόντουσαν πάλι στην θέση τους.

01/08/2007 Πρωτομηνιά σήμερα, και ένας από τους λαδάδες πήγε να με τρελάνει ... Με ρώτησε αν έχω στην καμπίνα μου τίποτα σαπούνια για να τα πάρει μαζί του. Το έχουν ξεφτιλίσει το ζήτημα. Δεν λέω, αν κάτι έχει κάποια αξία να το πάρουνε, αλλά σαπούνια ; ; Έχουν μείνει πολλά χρόνια πίσω.

02/08/2007 Αύριο τα ξημερώματα θα φτάσουμε στο αγκυροβόλιο. Περιμένουμε έναν αρχιμηχανικό της εταιρίας, και δύο Ινδούς. Καπετάνιο και Α’ Μηχανικό που θα παραλάβουν το καράβι μαζί. Το θέμα που μας απασχολεί όλους είναι το πότε θα φύγουμε. Πότε μας λένε στις 8 και πότε στις 13. Ο ατζέντης μας έστειλε μήνυμα ότι θα πέσουμε στις 8 και θα ξεφορτώνουμε πέντε μέρες μόνο με ένα κρένι. Ο Πρώτος μου είπε ότι ενδέχεται να πάρουμε και πετρέλαια για το ταξίδι που θα κάνει το καράβι με τους Ινδούς. Στο γραφείο οι περισσότεροι είναι με άδεια και από αυτούς που ασχολούνται, ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του. Πήρα τηλέφωνο την μάνα μου και της είπα ότι μάλλον στις Παναγίας θα είμαι στην Ελλάδα. Για να δούμε.

Αγκυροβόλιο Fos

03/08/2007 Ταλαιπωρηθήκαμε πολύ εχθές. Είχαμε ST/BY στις δέκα, και περιμέναμε μέχρι τις μία για να πάρουμε πιλότο. Τελειώσαμε στις δυόμιση και κατά τις τρεις πήγα για ύπνο. Ο αρχιμηχανικός μαζί με τους Ινδούς και μερικούς εκπροσώπους της κλάσης ήρθαν πρωί – πρωί γιατί περιμέναμε και κάτι δύτες για under water inspection. Αφού τελείωσε η επιθεώρηση και είδαν το βίντεο που τραβήξανε οι δύτες, έφυγαν και μας έμειναν οι Ινδοί. Ο fitter και ο δόκιμος ξεμπάρκαραν γιατί δεν φτάνουν οι καμπίνες του πλοίου. Όταν πέσουμε δίπλα, θα έρθουν και οι υπόλοιποι αξιωματικοί. Οι εντολές που έχουμε είναι απλές. Δεν τους λέμε πολλά - πολλά, μόνο τα απαραίτητα, και αυτά αν είναι ευγενικοί. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να δείξουμε τίποτα στους Ινδούς

04/08/2007 Έχει πέσει πολύ βαρεμάρα στο μηχανοστάσιο. Ειδικά οι φιλιππινέζοι το έχουν ξεφτιλίσει. Ένας από τους λαδάδες το παίζει άρρωστος και δεν κατεβαίνει για δουλειά, όταν όμως πήγε ο Πρώτος από την καμπίνα του και του είπε ότι θα τον στείλει σε γιατρό, ως εκ θαύματος έγινε περδίκι. Τα πράγματα με τον Δεύτερο δεν πάνε καλά. Έχει καταλάβει ότι δεν πατάει καλά στα πόδια του και έχει αγχωθεί. Να κάνουμε αυτό, να κάνουμε εκείνο, την έχασε την μπάλα. Ο Πρώτος από την άλλη, όσο τον βλέπει έτσι, τόσο του κολλάει. Ανακατεύεται συνέχεια στα πόδια μας, πειράζει επιστόμια χωρίς να μας το πει και γενικά κάνει την ζωή μας δύσκολη. Η κατάσταση έχει γίνει ανυπόφορη, άντε να τελειώνουμε, να πάμε σπίτια μας..

05/08/2007 Πάω να σκάσω. Ο Δεύτερος μου έβαλε φυτίλια. Όταν είμαι βάρδια, όπως σήμερα, κατεβαίνω στο Μηχανοστάσιο στις έντεκα το βράδυ για μία βόλτα, να τσεκάρω ότι όλα είναι εντάξει και μετά πάω για ύπνο. Σήμερα μίλαγα στο κινητό και κατέβηκα στις έντεκα και πέντε. Βρήκα τον Δεύτερο κάτω να με περιμένει κοιτώντας με περίεργα. – Τι έγινε ρε Δεύτερε και με κοιτάς περίεργα ; Του λέω. – Είχα κατέβει με τον Πρώτο και δεν σε βρήκαμε μου απάντησε και συνέχισε – Μου έβαλε χέρι ότι έχετε χαλαρώσει όλοι και ειδικά εσύ. Μου είπε επίσης ότι αργείς πολύ να κατέβεις όταν χτυπάει alarm και αύριο θα μας μαζέψει όλους για να μας τα ψάλει. Το αίμα μου ανέβηκε στο κεφάλι.- Όσο καιρό είμαι εδώ, προσπαθώ να είμαι τυπικός και αν εξαιρέσεις την πρώτη μου βάρδια που δεν κατάλαβα γρήγορα το alarm, δεν έχω δώσει ποτέ δικαίωμα σε κανέναν.- Το ξέρω μου απάντησε αλλά τι να του έλεγα ; Μου απάντησε, και συνέχισε λέγοντας μου τα παράπονα που έχει με τον Πρώτο και την συμπεριφορά του. Του απάντησα ότι όταν έχεις πρόβλημα με κάποιον, ή σε ενοχλεί κάτι το λες αμέσως και καθαρίζεις. Εδώ ήρθαμε για να δουλέψουμε και όχι να αρρωστήσουμε με τις παραξενιές του καθένα. Σκέφτηκα να πάω να βρω τον Πρώτο για να του τα πω ένα χεράκι αλλά κοντοστάθηκα. Αφενός σε λίγες μέρες φεύγουμε, δεν αξίζει τον κόπο να τσακωθώ και αφετέρου τι γίνεται αν ο Δεύτερος μου λέει υπερβολές ; Μέχρι τώρα δεν είχα κανένα πρόβλημα με τον Πρώτο. Ίσα - ίσα που τον συμπαθώ κιόλας. Μπορεί Δεύτερος, βλέποντας ότι έχει πρόβλημα να θέλει να με βάλει να αρπαχθώ με τον Πρώτο για να βγει αυτός λάδι. Την έχω πατήσει έτσι μια φορά σε ένα καράβι με έναν ρουφιάνο και έγινε χαμός χωρίς λόγω. Δεν έκανα τίποτα, ανέβηκα στην τραπεζαρία και βρήκα τον Πρώτο, τον Καπετάνιο και τον Μάγειρα. Κάθισα απέναντι από τον Πρώτο και περίμενα μπας και μου πει κάτι. Δεν είπε τίποτα. Εις αύριον τα σπουδαία…

06/08/2007 Όλη μέρα με τον Πρώτο ανταλλάξαμε μόνο δύο τυπικές κουβέντες, μια καλημέρα το πρωί και μια καλησπέρα το απόγευμα. Έχω ένα κακό, όταν έχω νεύρα το δείχνω. Δεν μπορώ να κρύψω την δυσαρέσκεια μου προς τον Πρώτο. Ίσως τελικά τα λεγόμενα του Δεύτερου ευσταθούν. Όπως και να ‘χει αποφάσισα να μην το προχωρήσω και να κάνω υπομονή λίγες μέρες. Από τους Ινδούς που μας ήρθαν, ο Καπετάνιος δεν μου γεμίζει το μάτι, είναι αντιπαθητικός, έχει ένα στρατιωτικό στιλ και έχει έναν αέρα λες και τα ξέρει όλα. Ο Πρώτος είναι ένα ήσυχο ανθρωπάκι γύρο στα εξήντα, ευγενικός και διακριτικός. Τον συμπαθήσαμε και του δείξαμε όσο πιο πολλά μπορούμε από το μηχανοστάσιο για να μην τραβιέται μόνος του. Η αλήθεια είναι ότι δεν μας πολυρώταγε, λες και δεν ενδιαφερότανε. Άπ’ ότι κατάλαβα ο ρόλος του στο καράβι θα είναι διακοσμητικός. Όλη την ευθύνη θα την έχει ο Δεύτερος.

07/09/2007 Σήμερα το απόγευμα επιτέλους δέσαμε. Στις δύο το μεσημέρι πήραμε πιλότο και στις πέντε ήμασταν δίπλα. Πάνω στο stand by με έπιασε ο Πρώτος κάποια στιγμή που ήμασταν μόνοι στο control και άρχισε να μου εξηγεί θεωρητικά πώς πρέπει να λειτουργεί ένα καράβι, ποιες είναι οι αρμοδιότητες του καθενός και τι γίνεται όταν κάποιος δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της θέσεως του. Μου τόνισε ότι δεν έχει κανένα παράπονο από εμένα και συνέχισε λέγοντας ότι κατανοεί ότι η συχνή παρουσία ενός Πρώτου στο μηχανοστάσιο δημιουργεί εκνευρισμό αλλά κάποιες φορές είναι αναγκαία. Εν ολίγης μού είπε κεκαλυμμένα ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στον Δεύτερο και αναγκάζεται να κάνει αυτός τον Δεύτερο. Εγώ δεν μίλησα, αυτές οι συζητήσεις δεν μου αρέσουν. Χτύπησε ένα alarm και βρήκα αφορμή να βγω έξω. Όταν επέστρεψα στο control βρήκα εκεί και τον Δεύτερο και ξεκίνησα κουβέντα για το λιμάνι, αν έχει μπαρ, γυναίκες κτλ. Σήμερα έχω βάρδια και δεν μπορώ να βγω έξω αλλά αύριο θα εξαφανιστώ.

Port de bouc

09/07/2007 Για το Fos είχα ακούσει πολλές ιστορίες κατά καιρούς από παλιότερους ναυτικούς και βγήκα με την προδιάθεση ότι θα περάσω καλά. Πήραμε τηλέφωνο το seaman`s club και στις επτάμιση ήρθε ένας παπάς και μας πήρε με ένα πουλμανάκι. Μετά από ένα τεταρτάκι, φτάσαμε στο seman`s club όπου βρήκαμε τους φιλιππίνους του πλοίου μας να το έχουν ρίξει στις μπύρες. Επειδή το κάπνισμα δεν επιτρεπόταν μέσα, πήραμε από μια μπύρα και κάτσαμε στον κήπο όπου είχε ένα τραπεζάκι. . Η παρέα εκείνο το βράδυ αποτελούταν από εμένα, τον Λοστρόμο και τον Ανθυποπλοίαρχο. Μόλις άρχισε να σκοτεινιάζει, αποφασίσαμε να πάμε στην μαρίνα να δούμε λίγο κόσμο. Ο παπάς μας προειδοποίησε ότι τα ταξί δεν είναι πολλά και ότι θα μας περιμένει μέχρι τις δέκα και μισή. Του είπαμε να μην μας περιμένει γιατί θα αργούσαμε αφού τον ευχαριστήσαμε για την φιλοξενία, τον αποχαιρετήσαμε. Η μαρίνα ήταν κοντά, δέκα λεπτά με τα πόδια. Καθοδόν περάσαμε από πολλά εγκατελημένα μπαράκια τα οποία στις δόξες τους μάλλον θα ήταν γεμάτα από ναυτικούς. Όταν επιτέλους φτάσαμε, αντικρίσαμε πολύ κόσμο να κάνει βόλτες και να κάθεται σε μικρά εστιατόρια – μπαρ που υπήρχαν κατά μήκος του δρόμου. Στο τέλος του δρόμου το τοπικό σωματείο των ψαράδων μαζί με μερικά εστιατόρια είχαν στήσει ένα μικρό πανηγύρι. Ο ατζέντης του πλοίου μου το είχε διαφημίσει σαν : Ετήσιο φεστιβάλ σαρδέλας ! Τίποτα σπουδαίο, καμιά κατοσταριά πλαστικά τραπέζια, περιστοιχισμένα από δέκα καντίνες. Κανένας μας δεν ήθελε να κάτσουμε εκεί και γυρίσαμε στα μαγαζιά. Καθίσαμε σε μία πάμπ με μοναδικό κριτήριο την παρουσία αρκετών νέων γυναικών. Με το που καθίσαμε ήρθε να μας πάρει παραγγελία η σερβιτόρα. Ωραία κοπέλα αλλά από Αγγλικά, τίποτα. Μετά από μία μίξη αγγλικών, ιταλικών ισπανικών και γαλλικών καταφέραμε να συνεννοηθούμε. Παραγγείλαμε κάτι να τσιμπήσουμε και ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί. Αφού φάγαμε , παραγγείλαμε από ένα γλυκό και έναν καφέ και πιάσαμε την κουβέντα, γιατί άλλο ; Για την πώληση του πλοίου και την επιστροφή μας στην Ελλάδα. Η σερβιτόρα ερχόταν κάθε λίγο και λιγάκι και μας έλεγε σαβά ; Δηλαδή αν είναι όλα καλά. Τα παιδιά που καθόντουσαν στα γύρω τραπέζια την έβγαζαν όλο το βράδυ με ένα αναψυκτικό και εμείς μέσα σε μία ώρα κάναμε λογαριασμό εκατό ευρώ. Εν τω μεταξύ, παρατηρώντας λίγο καλύτερα τον κόσμο πρόσεξα ότι το ντύσιμο τους ήταν πολύ απλό, και στα μαγαζιά δεν έκαναν σπατάλες. Το Fos δεν πρέπει να είναι και η πιο ευκατάστατη περιοχή της Γαλλίας. Καμιά σχέση με την Χάβρη. Την Χάβρη την έχω επισκεφτεί τρεις φορές με κοντέινερ και μου έχει αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις. Χωρίς να το καταλάβουμε πήγε δώδεκα η ώρα και αποφασίσαμε να πάμε να βρούμε κανένα « κανονικό » μπαρ. Προτού πληρώσουμε, ρώτησα την σερβιτόρα να μας προτείνει κάποιο καλό μπαράκι αλλά ισχυρίστηκε ότι το πιο ζωντανό μπαρ ήταν αυτό που ήμασταν ! Δεν την πιστέψαμε και ξεκινήσαμε για να το βρούμε μόνοι μας. Όσο πέρναγε η ώρα, τόσο καταλάβαινα ότι η σερβιτόρα δεν μας έκανε πλάκα. Νέκρα, χαμηλή μουσική και ελάχιστος κόσμος. Η διάθεση μας χάλασε και είπαμε να γυρίσουμε για το καράβι. Πήραμε σε δύο τηλέφωνα που μας είχε δώσει ο ατζέντης αλλά ήταν κλειστά. Βγήκαμε σε έναν κεντρικό δρόμο αλλά και εκεί ερημιά… Το λιμάνι ήταν μακριά, είκοσι λεπτά με το αυτοκίνητο μέχρι την πύλη και άλλα δέκα μέχρι το καράβι. Άσε που όλο το λιμάνι θα ήταν γεμάτο λάσπη γιατί όλο το πρωί έβρεχε. Βρήκαμε μία πινακίδα πού έδειχνε τον δρόμο για το λιμάνι και είπαμε να την ακολουθήσουμε και ότι γίνει. Περπατούσαμε ήδη ένα τέταρτο όταν είδαμε ένα μπαρ. Πρότεινα στον Ανθυποπλοίαρχο και στον Λοστρόμο να μπούμε μέσα, να πιούμε ένα ποτό και να ζητήσουμε να μας καλέσουν ένα ταξί. Συμφώνησαν αμέσως και μπήκαμε μέσα. Τίποτα σπουδαίο. Ένας μακρύς πάγκος, ένα μπιλιάρδο και πολλά κασκόλ της Μαρσέιγ. Εκτός από τον μπάρμαν, καθόντουσαν σε μία γωνία δύο πενηντάρες και ένας τύπος που από την φάτσα του δεν μου γέμιζε το μάτι. Ζητήσαμε τρία μπακάρντι αλλά ο μπάρμαν μας ρώταγε συνέχεια κάτι πού δεν καταλαβαίναμε. Η μία από τις δύο γυναίκες που καθόντουσαν στην γωνία μας πλησίασε και μας εξήγησε στα αγγλικά ότι στο μαγαζί, τα ποτά πάνε με δόσεις και ότι ο μπάρμαν μας ρωτούσε πόσες δόσεις θέλουμε. Της ζήτησα να του πει έξι δόσεις το ποτό και επιτέλους τα ποτά ήρθανε. Πιάσαμε την κουβέντα. Της είπα ότι ήμασταν Έλληνες ναυτικοί και μας καλοσώρισε στα Ελληνικά ! Μου συστήθηκε σαν Marie είπε ότι μιλάει αρκετά καλά τα Ελληνικά και τα Ισπανικά γιατί μέχρι πριν από λίγα χρόνια διατηρούσε μπαρ με γυναίκες αλλά αναγκάστηκε να το κλείσει όταν το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε να κλείσει όλα τα μαγαζιά που δουλεύανε με γυναίκες. Την ρώτησα που θα βρούμε παρέα αλλά μου είπε ότι πρέπει να πάμε μέχρι την Μασσαλία. Η Μασσαλία δεν είναι μακριά αλλά το ταξί είναι πανάκριβο στην Γαλλία, θα μας έπαιρνε τετρακόσια ευρώ πήγαινε – έλα. Την κεράσαμε ένα ποτό και της ζητήσαμε να καλέσει ένα ραδιοταξί να μας γυρίσει στο καράβι. Το είπε στον μπάρμαν και αυτός πήρε τηλέφωνο τρεις φορές χωρίς αποτέλεσμα. Εκείνη την στιγμή μας πλησίασε ο τύπος που καθόταν στην γωνία και μας ρώτησε από ποιο καράβι είμαστε. Του είπαμε το όνομα του πλοίου και προθυμοποιήθηκε να μας πάει αυτός μιας και ήταν στοιβαδόρος στο λιμάνι και ήξερε που ήταν το καράβι. Ήπιαμε γρήγορα τα ποτά, πληρώσαμε και αφού χαιρετήσαμε την Μarie, φύγαμε. Φτάσαμε στην πύλη του λιμανιού αλλά ο λιμενικός που είχε βάρδια μας σταμάτησε. Του δείξαμε τα διαβατήρια μας και του είπαμε το όνομα του πλοίου αλλά ήθελε να δει τα πάσα μας. Προσπαθήσαμε να του εξηγήσουμε ότι δεν είχαμε πάσα γιατί δεν είχε έρθει το immigration και το πλοίο έχει Ελληνική σημαία αλλά μάταια. Δεν μίλαγε καθόλου αγγλικά, ή έκανε ότι δεν καταλάβαινε. Με τα πολλά φώναξε τον προϊστάμενο του και αρχίσαμε πάλι τα ίδια. Βateau ?, gargo ? Πρέπει να μας ρώτησε ίσα με είκοσι φορές το όνομα του πλοίου και το φορτίο. Με τα πολλά μας είπε ότι μπορούμε να περάσουμε αλλά έπρεπε να μας συνοδέψει αυτός και όχι ο στοιβαδόρος. Μπήκαμε σε ένα βαν της ασφάλειας του λιμανιού που έμοιαζε με αυτά που χρησιμοποιεί η αστυνομία για μεταφορές κρατουμένων. Όταν φτάσαμε, ο Λοστρόμος το έριξε στην πλάκα και άρχισε να του γαβγίζει. Βάλαμε τα γέλια και ανεβήκαμε την σκάλα του πλοίου. Σήμερα στον καφέ, έπεσε πολύ δούλεμα με το χθεσινό μας πάθημα. Δεν πειράζει, και αυτά μέσα στο πρόγραμμα είναι..

10/08/2007 Ο Ινδός Δεύτερος μου έχει σπάσει τα νεύρα. Είναι πραγματικά άσχετος. Λες και μπαίνει πρώτη φορά σε καράβι. Εχθές τον έκανα μία βόλτα στο μηχανοστάσιο και του έδειξα πέντε βασικά πράγματα. Μου ήρθε σήμερα το πρωί και με ρώτησε κάτι για το καζάνι. Τον πήγα στο λοιπόν στον πίνακα και του ξαναέδειξα πώς να το ξεκινά. Σιγά την επιστήμη. Ξανασημείωσε στο μπλοκάκι του αυτά που του είπα και κατεβήκαμε στο control. Δεν πέρασαν δέκα λεπτά και μου ζήτησε να του δείξω πώς ξεκινά το De Laval. Του απάντησα ήρεμα ότι πατάς το start και μόλις πάρει στροφές πατάς την έναρξη του προγράμματος. Δεν του έφταναν αυτά και είχε την απαίτηση να του δείξω και τα επιστόμια ! Εκνευρισμένος του απάντησα – Δεν ντρέπεσαι ρε Δεύτερος Μηχανικός να με ρωτάς τέτοια πράγματα ; Το δίπλωμα πώς το πήρες ; Αυτός μου απάντησε χαμογελώντας, - No same sir, please demonstration. Ευτυχώς εκείνη την ώρα παρενέβη ο Ινδός Πρώτος που ήταν παρόν και του έβαλε άγριο χέρι. Αργότερα που μείναμε μόνοι μας, μου εξήγησε ότι ο Δεύτερος του προέρχεται από το πολεμικό ναυτικό και δεν έχει πιάσει ποτέ του κλειδί. Έτσι εξηγούνται όλα. Πρώην πιλάφι είναι και μεταπήδησε στο εμπορικό ναυτικό. Ευχήθηκα στον Πρώτο καλά κουράγια. Έχω υπηρετήσει και εγώ στο ένδοξο πολεμικό ναυτικό και ξέρω από πρώτο χέρι τι σημαίνει μόνιμος στο Π.Ν. Οι κόντρες ανάμεσα σε αυτούς και σε εμάς που ήμασταν του εμπορικού ναυτικού δεν είχαν τελειωμό. Μπήκα να υπηρετήσω με πολύ καλή προδιάθεση και έφυγα με τις χειρότερες εντυπώσεις.

11/08/2007 Σήμερα πήραμε πετρέλαια. 1800 τόνους. Το bunker ξεκίνησε το απόγευμα και τελείωσε στις εντεκάμιση. Πάλι καλά που μας έδιναν με καλό rate και δεν το ξενυχτήσαμε. Ήθελα να βγω λίγο να ξεσκάσω αλλά τα πετρέλαια με κράτησαν μέσα. Ήρθε και το ταξίδι των Ινδών. Ponta de Madeira – Κίνα. Ωραίο ταξίδι, κρίμα που το χάσαμε εμείς. Θα είχα την ευκαιρία να δω την Joelma. Τι να κάνει άραγε ; Αυτά που μου έλεγε ήταν αλήθεια ή με δούλευε. Θα με θυμάται ή με το που έφυγα με ξέχασε... ; Μάλλον το δεύτερο θα ισχύει. Καμιά φορά το ψέμα είναι μπροστά στα μάτια σου αλλά προτιμάς να μην το βλέπεις. Προτιμάς να ζεις με μια ευχάριστη ψευδαίσθηση παρά να αντικρίσεις την αλήθεια κατάματα. Το μυαλό διαγράφει τις αναμνήσεις που προκαλούν θλίψη, ντροπή, τύψεις και κρατά αυτές που προξενούν χαρά και ευτυχία. Τι γίνεται όμως όταν ολόκληρη η ζωή σου είναι άδεια ; Όταν δεν έχεις κάτι ευχάριστο να θυμάσαι ; Όταν δεν έχεις σε κάτι να προσμένεις ; Αναλαμβάνει πάλι το μυαλό δημιουργώντας ψευδαισθήσεις και καταστάσεις που σου προκαλούν ευφορία. Αρχίζεις να ζεις με τα ψέματα που όσο πιο πολύ τα λες, τόσο πιο πολύ τα πιστεύεις, γλυτώνοντας έτσι από την κατάθλιψη. Στα καράβια έχω γνωρίσει πολλούς πονεμένους ανθρώπους που αντιδράσανε έτσι στις αναποδιές της ζωής. Ελπίζω να μην έχω και εγώ τέτοια τύχη...

12/08/2007 Η βαρεμάρα χτυπάει κόκκινο. Το έχουμε ρίξει στην πλάκα για να ξεφύγουμε λίγο. Το πρωί στον καφέ ο Μάγειρας είχε την τιμητική του. Έρχεται πάντα αργοπορημένος και σκεφτήκαμε ότι είναι εύκολο θύμα. Του κολλήσαμε το φλιτζάνι του καφέ στο πιατάκι του και όταν σήκωσε το φλιτζάνι, πήρε μαζί και το πιατάκι. Παιδιαρίσματα που κάναμε στο σχολείο αλλά γελάσαμε πολύ. Στον μεσημεριανό καφέ την έστησα στον Δεύτερο. Πίνει φραπέ και πρόλαβα πριν ανέβει να του ρίξω μέσα πέντε κουταλιές της σούπας αλάτι. Την πλάκα δεν την ήξερε κανένας και όταν είδαν την γκριμάτσα που έκανε όταν ρούφηξε την πρώτη γουλιά έγινε χαμός. Ο Καπετάνιος δάκρυσε από τα γέλια. Χοντράδα ήτανε αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες, δικαιολογημένη. Τώρα βέβαια πρέπει να προσέχω γιατί μπορεί να υπάρξουν αντίποινα αύριο στον καφέ.

Port de Martigues

13/08/2007 Πρωί – πρωί, ήρθε στο πλοίο ο μαστρο-Γιάννης, ένας από τους αρχιμηχανικούς της εταιρίας για τον οποίο έχω ακούσει πολύ καλά λόγια. Μου έκανε εντύπωση η ευγένεια του, με το που μπήκε στο control και με είδε, μου έδωσε αμέσως το χέρι του και συστηθήκαμε. Μας είπε κάτι που θύμιζε την ατάκα του Τρικούπη: Δυστυχώς… ατυχήσαμε… Μας τόνισε επίσης ότι και στο γραφείο την πώληση των πλοίων την ήξεραν ελάχιστοι. Οι περισσότεροι το έμαθαν την παραμονή της δημοσίευσης της είδησης στον οικονομικό τύπο. Στον καφέ, κανονίσαμε με τον Δεύτερο να πάμε σε ένα εμπορικό κέντρο για ψώνια και ζητήσαμε από τον Καπετάνιο να κανονίσει μέσω του ατζέντη ένα ταξί. Πράγματι στις μία ήρθε ένας πιτσιρικάς που ευτυχώς ήξερε και λίγα αγγλικά και μας πήγε σε ένα μικρό εμπορικό κέντρο. Εκεί, αφού κάναμε μια μικρή βόλτα χωριστήκαμε. Ο Δεύτερος πήγε σε ένα κομμωτήριο και εγώ σε ένα κοσμηματοπωλείο, στην βιτρίνα του οποίου είδα πολλά ρολόγια. Αφού πέρασα κάνα μισάωρο χωρίς να βρω κάτι που να μου αρέσει πολύ, έφυγα και μπήκα σε ένα καφέ. Κάθισα στο μπαρ και ζήτησα από την κοπέλα που με είχε πλησιάσει για παραγγελία έναν καπουτσίνο. Αυτή μου χαμογέλασε και πήγε μέχρι το μηχάνημα για να τον ετοιμάσει. Όταν μου τον έφερε, σκάλωσα. Είχε βάλει σε ένα μικρό ποτήρι μπύρας δύο δάχτυλα καφέ, από πάνω το είχε γεμίσει σαντιγί και το αποκορύφωμα, μου έβαλε και ένα μεγάλο καλαμάκι ! Άντε να ξεμπαρκάρουμε, να πιούμε έναν καφέ της προκοπής.. Αφού τον ήπια, πήγα από το κομμωτήριο να βρω τον Δεύτερο. Την ώρα που μπήκα, τον πέτυχα να έχει πάρει ένα περιοδικό και να προσπαθεί να δείξει σε μια κομμώτρια τι περίπου θέλει. Έβαλα τα γέλια και αυθόρμητα άρχισαν να γελάνε και άλλες δύο κοπέλες που δουλεύανε εκεί. Με τα πολλά τον κουρέψανε και αφού πλήρωσε ένα σαραντάρι φύγαμε για ένα μαγαζί με αρώματα. Συνολικά πήρα δεκατέσσερα διαφορετικά αρώματα ήτοι πεντακόσια ευρώ – με την έκπτωση που μου έκαναν. Έχω κάποιες υποχρεώσεις να βγάλω με το που θα γυρίσω στην Ελλάδα. Ύστερα μπήκαμε σε ένα μαγαζί με τσάντες, όπου πήρα ένα σακ βουαγιάζ, και τέλος σε ένα μαγαζί με ρούχα όπου εγώ πήρα μια μπλούζα και ο Δεύτερος δύο πουκάμισα και ένα ζευγάρι παπούτσια. Κατόπιν πήγαμε για φαγητό και τηλεφωνήσαμε στον ατζέντη να μας στείλει ένα ταξί. Τελικά ήρθε ο ίδιος να μας πάρει. Στο δρόμο πιάσαμε την κουβέντα και μου είπε ότι ο παππούς του ήταν Έλληνας από ένα νησί και ήρθε στην Γαλλία πριν εκατό χρόνια μαζί με πολλούς άλλους Έλληνες. Συνέχισε λέγοντας ότι αν ανατρέξεις στα αρχεία των γύρω δήμων θα δεις ότι γύρω στο 1900 εγκαταστάθηκαν εδώ πολλοί Έλληνες των οποίων οι απόγονοι κρατάνε ακόμα την Ελληνική συνείδηση. Μου τόνισε δε, ότι ο Δήμαρχος στο port de Martigues εδώ και πολλά χρόνια είναι ένας Έλληνας τρίτης γενιάς και μου έδειξε στον δρόμο τρία μαγαζιά τα οποία ανήκαν σε Έλληνες και είχαν στις προσόψεις τους αναρτημένη την Ελληνική σημαία. Μ’ αυτά και μ’ αυτά πέρασε η ώρα και χωρίς να το καταλάβουμε φτάσαμε στο καράβι. Τον πληρώσαμε και ανεβήκαμε την σκάλα. Κατέβηκα στην μηχανή και γύρισα τα alarm στην καμπίνα μου. Με πήρε τηλέφωνο ή μάνα μου και με ρώταγε πότε να με περιμένει σπίτι. Τι να της πω ; Ίσως αύριο μάθουμε κάτι σίγουρο.

14/08/2007 Το πρωί, ενώ έκανα την βόλτα μου στο μηχανοστάσιο παρατήρησα ότι κάτω από τα επιστόμια του ατμού για τα ΔΕ τάγκια του πετρελαίου είχε μαζευτεί λίγο νερό. Όταν έβγαλα την μόνωση διαπίστωσα ότι έχανε από την μέσα φλάντζα το επιστόμιο των επιστροφών του Νο 2. Προσπάθησα να την πατήσω λίγο αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Το είπα στον Δεύτερο και μου είπε να αλλάξουμε τσόντα. Οι λαδάδες κατεβάσανε τα εργαλεία και εγώ έκλεισα την παροχή του ατμού στο συγκεκριμένο τάγκι και άνοιξα το drain. Περιμέναμε να ξεπρεσάρει λίγο ο ατμός, αλλά τίποτα. Το επιστόμιο δεν απομόνωνε. Πήγα και έκλεισα ένα κεντρικό που στέλνει σε όλα τα τάγκια αλλά ούτε και με αυτό απομόνωσε τελείως. Φόρεσα τα γάντια και άρχισα να λύνω τις βίδες. Έλυσα όλες τις βίδες και βάλαμε ένα παλάγκο σε μια κούρμπα της σωλήνας για να το βγάλουμε. Είπα στον λαδά να βιράρει σιγά - σιγά όταν του πω αλλά το ξεφτέρι δεν κατάλαβε και βίραρε μόνος του. Αποτέλεσμα ένα μεγάλο κάψιμο στο αριστερό μου χέρι. Του έριξα μερικά μπινελίκια και πήγα στο control να βάλω ένα σπρέι που έχουμε για εγκαύματα. Άνοιξα το φαρμακείο αλλά πουθενά το σπρέι. Τα μαλακισμένα οι λαδάδες του είχαν εξαφανίσει μαζί με τα περισσότερα είδη πρώτων βοηθειών. Έβαλα στο χέρι μου ένα μπουκάλι παγωμένο νερό και μου ανακούφισε κάπως τον πόνο. Κάθισα και έκανα ένα τσιγάρο να μου περάσουν λίγο τα νεύρα και μετά ανέβηκα στο συνεργείο. Είχαν ανεβάσει το επιστόμιο και έκοβαν καινούργιες τσόντες. Οι παλιές είχαν ξεραθεί τελείως. Ξαναέβρισα τους λαδάδες και τους προειδοποίησα ότι εάν μέχρι το μεσημέρι δεν επιστρέψουν αυτά που πήραν από το κουτί των πρώτων βοηθειών θα ανέβω στον Καπετάνιο και θα κάνω φασαρία. Όταν ετοιμάστηκαν οι τσόντες, πήραμε το επιστόμιο και το βάλαμε στην θέση του. Ανοίξαμε ατμούς να σιγουρευτούμε ότι δεν χάνει και ανεβήκαμε για καφέ. Μετά τον καφέ, το φαρμακείο ήταν πάλι πλήρες. Το μεσημέρι εγώ, ο ηλεκτρολόγος και ο λαδάς που κάνει βάρδια μαζί μου σχολάσαμε. Το χέρι μου εξακολουθεί να πονάει και το σημάδι μάλλον θα μου μείνει για πολύ καιρό ακόμα. Μας είπαν ότι αύριο, παρόλο που είναι αργία, οι στοιβαδόροι θα δουλέψουνε. Αν όλα πάνε καλά την Πέμπτη το βράδυ θα τελειώσει η εκφόρτωση και την Παρασκευή θα παραδώσουμε το καράβι.

15/08/2007 Της Παναγίας σήμερα, μεγάλη γιορτή και αργία αλλά όταν είμαστε στο λιμάνι δεν μπορούμε να καθίσουμε. Έχουμε και τους Ινδούς μέσα που δεν μπορούν να μείνουν χωρίς επιτήρηση... Ο ένας απ’ αυτούς μάλιστα μου έκανε και πλάκα ! – Σήμερα είναι αργία, για εσάς τους Έλληνες, έτσι δεν είναι ; - Έτσι είναι του απάντησα. – Τότε γιατί κατέβηκες κάτω και δεν έμεινες στην καμπίνα σου ; - Κατέβηκα κάτω για να σε προσέχω να μην κάνεις καμιά μαλακία και τρέχουμε του απάντησα και συνέχισα – Μέχρι να απολυθούμε από το καράβι εμείς ήμαστε υπεύθυνοι. Όταν υποσταλεί η σημαία, τότε θα αναλάβετε εσείς. Το μεσημέρι μας ήρθε και ένας αρχιμηχανικός από την Νέα Υόρκη για να δώσει το τελικό οκ. Είναι ελληνοαμερικάνος με καταγωγή από την Χίο αν και έχει να επισκεφτεί το νησί δώδεκα χρόνια. Τον συνόδεψα στο μηχανοστάσιο απ’ όπου πήρε πολλές φωτογραφίες. Του άρεσε πολύ το καράβι και μας έδωσε συγχαρητήρια για την κατάσταση που το έχουμε διατηρήσει. Ο Πρώτος του είπε ότι δεν έχουμε κάνει και πολλά, είναι καινούργιο το καράβι και χωρίς προβλήματα. Ο Χιώτης του απάντησε ότι αν το είχαν παραλάβει Ινδοί, σε έξι μήνες το μηχανοστάσιο έχει ήδη θα πάρει την κάτω βόλτα. – Και γιατί δεν βάλατε τουλάχιστον αξιωματικούς Έλληνες ή Ευρωπαίους τον ρώτησα. – Γιατί είστε ακριβοί – Και δεν σας νοιάζει που το καράβι σε δύο χρόνια θα χρειάζεται γενική επισκευή ; - Όχι γιατί όταν φτάσει σε τέτοια κατάσταση θα το πουλήσουμε σε τίποτα Έλληνες και θα το δουλέψουν μια χαρά. Το καράβι είναι ναυλωμένο για πέντε χρόνια με ημερήσιο ναύλο 55.000 $ Ο εφοπλιστής για τον οποίο δουλεύουμε το αγόρασε 75.000.000$ πριν εννιά μήνες και σήμερα το πουλάει 125.000.000$ Το ίδιο έγινε και με τα υπόλοιπα οχτώ καράβια που είναι στην ίδια συμφωνία. Αν μας έδινε το ένα τις χιλίοις του καθαρού κέρδους από αυτή την συμφωνία, θα γινόμασταν όλοι πλούσιοι...! Το μόνο καλό σήμερα είναι ότι μάλλον ο Πρώτος είπε καλά λόγια για εμένα στον Μαστρο - Γιάννη γιατί με ρώτησε αν έχω πρόβλημα να πάω σε γκαζάδικο. Του απάντησα θετικά αλλά αν δεν επιστρέψω στην Ελλάδα για να δω τι θα μου πουν και στο γραφείο, δεν παίρνω τίποτα σαν δεδομένο. Ξέρω ότι και αυτοί είναι σε δύσκολη θέση και θέλουν να κρατήσουν τον κόσμο τους. Εγώ είμαι καινούργιος στην εταιρία και δεν είμαι σε πρώτη προτεραιότητα – Αν και ποτέ δεν ξέρεις...

16/08/2007 Σήμερα το βράδυ τελείωσε επιτέλους η εκφόρτωση. Κάτι ζημιές που μας έκαναν σε δύο αμπάρια επιδιορθώνονται από ένα συνεργείο του λιμανιού και περιμένουμε να ξημερώσει η αυριανή μέρα, για να παραδώσουμε. Οι φιλιππινέζοι έχουνε βαρέσει διάλυση. Ο λοστρόμος σήμερα τους είχε χάσει από την κουβέρτα και τραβιόταν μόνος του. Οι δικοί μας της μηχανής, το ίδιο. Ακόμα και ο Τρίτος που του είχα μια εκτίμηση είναι εξαφανισμένος. Δεν είναι συμπεριφορά επαγγελματία αυτή, αλλά δεν τους καίγεται καρφί. Έχω κλείσει τις βαλίτσες μου και περιμένω. Έχει πάει μία η ώρα αλλά δεν μου κολλάει ύπνος. Ο Πρώτος έχει βάλει δυνατά το: Στην υγειά της αχάριστης και κόβει βόλτες. Είχε περάσει προηγουμένως από την καμπίνα μου και τα λέγαμε σε πολύ εύθυμο κλίμα ανυπομονεί να δει την γυναίκα του και τα παιδιά του. Μου είπε ότι με την γυναίκα του περνάνε ακόμα όπως περνούσαν νιόπαντροι. Εκδρομές, ρομαντικές βόλτες, δώρα και εκπλήξεις. Αγαπιούνται πολύ. Όταν ακούω για τέτοιες σχέσεις χαίρομαι πολύ. Ελπίζω ότι και εγώ θα έχω τέτοια τυχη. Εγώ βρήκα ένα τραγούδι της Μαριννέλας που μου φαίνεται ότι ταιριάζει με την περίπτωση : Αντίο λοιπόν αντίο, το χάνω και αυτό το πλοίο…

Υποστολή σημαίας – Επιστροφή…

17/08/2007 Έχει πάει δύο και είμαι αραχτός στο ξενοδοχείο. Το πρωί ετοίμασα δύο φόρμες για την παραλαβή – παράδοση των λαδιών και των πετρελαίων και τις υπογράψανε οι δύο πρώτοι. Μετά το μεσημεριανό, έκανα ένα μπάνιο και άλλαξα. Ήρθε από την καμπίνα μου ένας λαδάς και μου κατέβασε τις βαλίτσες στο deck όπου ο λοστρόμος είχε έτοιμο το κρένι για να τις κατεβάσει μαζί με τις υπόλοιπες όταν θα ερχότανε ένα φορτηγό για να τις μεταφέρει στο ξενοδοχείο. Εγώ, ο Ανθυποπλοίαρχος και ο Λοστρόμος είχαμε ξεμείνει από τσιγάρα και ταράζαμε στην τράκα όποιον βρίσκαμε μπροστά μας. Ο Καπετάνιος είχε ζητήσει επανηλημένα από το τελωνείο να έρθουν στο καράβι και να μας ανοίξουν το τράνζιτο αλλά οι Γάλλοι μας έγραψαν κανονικά. Στις δύο και τριάντα πέντε έπεσε το τηλέφωνο από τον δικηγόρο. Τα λεφτά είχαν μπει στη τράπεζα και μπορούσαμε να κατεβούμε από το καράβι. Ο ατζέντης κάλεσε τα ταξί και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε την σκάλα. Την σημαία την κατέβασε ο Λοστρόμος, την δίπλωσε και την έβαλε στην τσάντα του. Είχαν πει σε εμένα να την κατεβάσω για να την πάρω και μαζί μου αλλά αρνήθικα. Μπορεί να μην είναι στρατός τα καράβια αλλά η σημαία είναι σημαία. Όταν είναι αναρτημένη σε ένα πλοίο, δείχνει ότι υπάρχουν Έλληνες και το πλοίο θεωρείται ελληνικό έδαφος. Δεν μου πήγαινε η καρδιά να την κατεβάσω και να δω στην θέση της να υψώνεται αυτή του Χόνγκ Κόνγκ. Μπήκαμε στα ταξί και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο. Το ξενοδοχείο βρίσκεται δίπλα στο αεροδρόμιο της Μασσαλίας. Με το check in ρώτησα την ρεσεπσιονίστ πού μπορώ να αγοράσω τσιγάρα και μου απάντησε ότι διατίθενται από το ξενοδοχείο για 8,5 € το πακέτο ! Πήρα τέσσερα πακέτα και ανέβηκα στο δωμάτιο μου. Γέμισα την μπανιέρα ζεστό νερό και κάθισα μέσα αρκετή ώρα με ένα ουίσκι για να χαλαρώσω. Ύστερα έπεσα για ύπνο και το απογευματάκι κατέβηκα στο μπαρ να βρω τους άλλους. Εκεί έγινε μια ψιλοβαβούρα γιατί ο μπάρμαν δεν δεχόταν να χρεώσει τους καφέδες και τις μπύρες στα δωμάτια μας και ήθελε να τον πληρώσουμε μετρητά. Ο Καπετάνιος και ο αρχιμηχανικός δεν είχαν κατέβει ακόμα από τα δωμάτια τους για να κανονίσουν και εμείς δεν είχαμε όρεξη για πολλά - πολλά. Πληρώσαμε και περιμέναμε να κατέβουν και οι υπόλοιποι για να πάμε να φάμε. Όταν κατέβηκε ο Καπετάνιος και παρήγγειλε καφέ, ζητήσανε και σε εκείνον να πληρώσει. Του είπαμε και εμείς τα δικά μας και τηλεφώνησε μπροστά μας στην εταιρία να διαμαρτυρηθεί. Του ζητήσανε συγνώμη και του είπαν να τα πληρώσει όλα αυτός και να κρατήσει τις αποδείξεις. Αργότερα πήγαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου για να φάμε. Εκεί μας περίμενε και άλλη έκπληξή. Το μενού για εμάς ήταν κλειστό. Έπρεπε να διαλέξουμε αρνί ή ψάρι. Ο αρχιμηχανικός νεύριασε με όλα αυτά και τηλεφώνησε στον ατζέντη και στο γραφείο. Τελικά παραγγείλαμε ότι θέλαμε και τα πλήρωσε όλα ο αρχιμηχανικός. Ο ατζέντης μας αποδείχτηκε λαμόγιο. Κανόνισε με το ξενοδοχείο περιορισμένες παροχές και θα χρέωνε στην εταιρία τα διπλά για να τα βάλει στην τσέπη του. Δεν νομίζω να ξανασυνεργαστεί η εταιρία μαζί του. Λίγο με πείραξαν όλα αυτά. Σημασία έχει ότι αύριο θα είμαι σπίτι μου.

18/08/2007 Το πρωί μας περίμενε και άλλη έκπληξη. Οι φιλιππινέζοι έφυγαν από το ξενοδοχείο στις έξι γιατί πετάγανε στις εφτά και τέταρτο. Πριν φύγουν όμως αφήσανε έναν extra λογαριασμό 780 € στον Καπετάνιο γιατί αδειάσανε όλα τα ποτά από τα mini-bar των δωματίων τους ! ! ! Ο Καπετάνιος δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά και τα πλήρωσε όλα. Όσα χρόνια και να περάσουνε, αυτοί δεν θα γίνουν άνθρωποι ποτέ. Στις εννιά φύγαμε από το ξενοδοχείο και πήγαμε στο αεροδρόμιο. Ο ανθυποπλοίαρχος και ο Καπετάνιος είχαν εφτά και δέκα κιλά αντίστοιχα υπέρβαρο και αναγκαστήκανε να πληρώσουν συνολικά 340 € επιπλέον. Μετά από μια ώρα πτήσης φτάσαμε στο Παρίσι όπου τρέχαμε να βρούμε την πύλη γιατί είχαμε ανταπόκριση για Αθήνα σε μια ώρα Το απογευματάκι φτάσαμε στην Αθήνα και αφού αποχαιρετιστήκαμε και αλλάξαμε τηλέφωνα, χωρίσαμε. Πήρα ένα ταξί και σε μισή ώρα έφτασα σπίτι όπου με περιμένανε τα αδέρφια και η μάνα μου. Έκανα ένα ντους και ήπια ένα παγωμένο φραπεδάκι στην βεράντα του σπιτιού μου. Σήμερα δεν θα βγω έξω. Θα κάτσω μέσα να διαβάσω όλα αυτά που έγραφα τόσο καιρό. Τελείωσε και αυτό το μπάρκο…